Elden Ring’e 200 saati aşkın mühlet gömdükten sonra kendime bir kelam vermiştim. “Bu oyun bitince uzunca bir mühlet fazla vakit alacak oyunlar oynamayacağım, arı üzere çiçekten çiçeğe konacağım, bir sürü farklı oyun oynayacağım, kim fiyat lan beni?!” demiş, üstün de gaza gelmiştim.
Rogue Legacy 2, seni yazdım kenara oğlum!
Yahu güya “tam ortada bir açıp çıtır çıtır oynamalık” kontenjanına cuk oturan bir oyun Rogue Legacy 2. Fakat 10 dakika oynayıp bırakmak neredeeeeee. Bir çeşit daha atayım, bir de büyücüyle deneyeyim, ah boss’u öldürmeye çok az kaldı, onu öldürüp bugünü o denli kapatayım derken bir de baktım ben Rogue Legacy 2 dışında oyun oynayamıyorum ki? Nasıl bağımlılık yapan, nasıl hoş bir oyun bu.
Artık tam bu noktada pek dikkatli okurum (evet, sana sesleniyorum) bana diyeceksin ki “abi daha geçen aylarda bunun erken erişimini sen yazmadın mı (bkz. Oyungezer 155), orada boklamadın mı oyunu, hani perhiz, hani lahana turşusu”. Haklısın, bokladım. Ancak bir sor bakalım niçin?
Heyecanım daha birinci 5 dakikada söndü demiştim lakin işte ben tam da bu sebeple erken erişimdeyken oyun oynamayı sevmiyorum. Bak Baldur’s Gate 3 de kuzu kuzu yatıyor orada ve kapağını bile açmıyorum. O yazıda da demiştim ya, “en azından şuan için beni heyecanlandırıp daha fazlasını oynatacak bir şey yok” diye. İşte sonradan ne yapmışlar, etmişler, yememiş içmemişler, oyunu o denli bir hale çevirmişler ki heyecan da yaptım, daha fazlasını da oynadım. O vakitler Dead Cells’in erken erişimiyle de kıyaslamıştım ancak oyunun şu son hali bana nazaran Dead Cells’ten çok daha bağımlılık yapan, en az birinci oyun kadar oynatıyor kendini.
Bu yazıda Roma’yı baştan keşfedesim yok aslında. Erken Erişim yazımda gerisinde hala durabildiğim tek kısım birinci oyunla olan inanılmaz benzerlik. Yani o oyunu oynayan herkes kendini meskeninde hissedecek, orası kesin. Ben 2013 yılında birinci oyunu baya bir uzun, baya bir ayrıntılı incelemiştim. Artık tek tek birebir özellikleri sayıp incelemeyi palavradan uzatma niyetinde değilim. Rogue Legacy’e dair zerre fikriniz yoksa (ki o vakit bu yeni oyuna da ilgi duyma ihtimaliniz az aslında) 70. sayıdaki incelememi okuyabilirsiniz. Diyelim ki elinizde mecmua yok ancak yazıyı merak ediyorsunuz, yazın bana Discord’dan, atıvereyim 🙂
Neyse biz mevzumuza dönelim. Rogue Legacy 2, birinci oyunun güzel yaptığı her şeyi almış, daha da düzgün yapmış, ortaya bir de yeniden çok âlâ özellikler serpiştirmiş, oyunun aslında manyak derecedeki tekrarlanabilirliğinin üzerine kat çıkmış. Elimizde o kadar hoş, o kadar sağlam bir oyun var anlayacağınız.
Birinci oyun üzere bu da bir rogue-like lakin bu sefer işin içine metroidvania özellikleri de eklenmiş ve bu bile oyunun öğrenme eğrisini hayli hoş etkileyen bir yenilik. Oyunda farklı biyomlar var ve bunlarda ilerlemek (ve boss’larda başarılı olmak) için yeni yetenekler öğrenmeniz gerekiyor. Miras ismi verilen kısımları bulduğumuzda hafif zorlayıcı bir kısmın sonuna varmaya çalışıyoruz ve bunu yaptığımızda da kalıcı olarak yeni bir yetenek öğreniyoruz. Bu yetenek de bizden sonraki jenerasyonlara aktarılıyor, yani bir sefer öğrenmemiz kâfi. Bunlar çift zıplama, havada dash üzere metroidvania oyunlarından aşina olduğumuz üslupta yetenekler. Biyomların bossları da git gide zorlaştığı için sonlara hakikat tüm yetenekleri gözünüz kapalı kullanır durumda olmanız gerekiyor ki başarılı olasınız.
Lakin Rogue Legacy 2 aslında oyunun zorluğunu da büsbütün sizin elinize bırakıyor. Dilerseniz kuralları değiştirebilir, örneğin yaratıklara temas ettiğinizde ziyan görme olayını kapatabilirsiniz. Kimse sizi oyunu kolaylaştırdınız ya da zorlaştırdınız diye yargılamaz, burada değerli olan keyif almak.
Bu serinin temelinde büsbütün rasgele olarak size sunulan karakter sınıf ve özellikleri bulunuyor. Kimi vakit seçebileceğiniz karakterler renk körü oluyor, kimi vakit pasifist (yani kimseye ziyan veremiyorsunuz). Kimi vakit en sevdiğiniz sınıf epey zayıflatıcı bir bilhassa karşınıza çıkıyor (tek dokunuşta ölmek gibi) ancak baştaki bu rasgele özellikler ne kadar zayıflatıcıysa altın bonusunuz da o kadar fazla oluyor. Sadece zevkine bile abuk sabuk özellikli karakterleri denemek istiyorsunuz ve bu sırada maksadınız de çokça altın toplayıp bir sonraki cins için karakterinizi ve kalenizi geliştirmek oluyor.
Sınıflara nazaran ekipman çeşitliliği, yalnızca o çeşide özel olarak sahip olabileceğiniz yadigarlar (ki size bonuslar veren bu yadigarlara fazla abanırsanız sıhhatiniz ve mananız azalıyor), 15 yeni sınıf falan derken oyunun sunduğu rasgelelik seviyesi nitekim de harika. Esasen kalenizi geliştirip size sunulan üç karakter seçeneğini tekrar ‘reroll’ edebiliyorsunuz, lakin bilhassa de başlarda her çeşit karakteri oynayıp kimin ne yapabildiğini görmek, biyomların yapılarını ve içlerindeki yaratıkların yeteneklerini çözmek hem keyifli, hem de yararlı.
Rogue Legacy 2’deki boss dizaynlarını da çok beğendiğimi söyleyebilirim. Zati her biyomda bu bossların anılarının olduğu kitaplar buluyorsunuz ve belirli sayıda kitap bulduktan sonra o kitapta öğrendiğiniz ipucunu çözerek bossta %15 ekstra ziyan özelliğini açabiliyorsunuz. Bu da tıpkı yerleri tekrarlamamanız için bir öteki ‘gaza getirici unsur’ bence. %15 deyip geçmeyin, bilhassa ileri düzeydeki bosslar adamı öttürüyor 🙂
Oyundaki tüm yenilikler bunlar da değil, bilhassa NG+ ve ilerisini oynamaya teşvik için de çok sayıda yenilik var. Bir de ne düzeyde olursanız olun ‘gelişme’ hissi hiç azalmıyor, ekipmanları + düzeylere yükseltiyor, yeni rünler buluyor, yeni özellikler kazanıyorsunuz. Bunun dengelemesi gerçekten çok âlâ yapılmış.
Ben oyunun yeni grafik üslubunu da çok sevdim, müziklerini de. Erken Erişimde müziklerin zayıf kaldığını söylemiştim fakat artık biyomlara özel müzikler tekrar birinci oyundaki üzere akılda yer eden cinsten olmuş. Daima övdüm lakin nitekim nesini eleştireyim tam olarak bilmiyorum. Ha kesinlikle geliştirilebilecek, tahminen daha âlâ yapılabilecek yerleri vardır lakin ben şu anki halini ayıla bayıla oynuyorum. Lakin durun ya, ben güya çiçekten çiçeğe konacaktım değil mi? Ühü.