Siz de vakit zaman birtakım oyun tipleri biraz fazla öne çıkıyormuş üzere hissediyor musunuz? Bu ortalar nereye baksak karşımıza bir roguelike çıkıyor ve mantar üzere türeyen bu oyunlar ortasından düzgün bir şeyler bulmak da git gide zorlaşıyor. Bu türlü kalabalık bir ortamda oyunların Dead Cells yahut Hades üzere kendilerini benzerlerinden ayıran mekaniklerle karşımıza gelmeleri lazım, yoksa iki günde unutulup gidiyorlar. İşte Skul: The Hero Slayer da daha evvel görmediğimiz çeşitte bir kurukafa mekaniğiyle başkalarının ortasından sıyrılmaya çalışmış.
Her roguelike’ta olduğu üzere Skul’da da birebir yerleri onlarca ve onlarca kere oynayarak düşmanları, hücum sistemlerini, kısım yapılarını öğreniyor ve kazandığımız tecrübelerle bir sonraki cinste daha da ileri gitmeye çalışıyoruz. Her tıpta bir büsbütün kaybettiğimiz, bir de kalıcı olarak kazandığımız bonuslar oluyor. Fakat alışık olduğumuz bu biçimde bu sefer farkı belirleyen şey silahlar değil, kurukafalar.
Hades’ten sonra roguelike’larda kıssa olayı da aslında çok öne çıktı, ne palavra söyleyeyim artık benim de gözüm o cins bir kıssa anlatımını arıyor. Lakin Skul öykü olayını pek de umursamayan roguelikelardan biri. Şöyle söyleyeyim, bu sefer insanların tarafında değiliz 🙂
Skul bir iskelet ve bulduğu farklı kafataslarıyla başını değiştirebiliyor. Her kurukafa Skul’ı değişik bir yaratığa dönüştürüyor, kimi bizi durdurulamaz bir okçu yapıyor, kimi çok seri bıçak kullanabilen bir hırsıza, kimi önüne çıkanları yiyen, göbeğinde ağzı olan dev bir canavara, kimi Groot gibisi bir ağaç yaratığa. Birebir anda iki kurukafaya birden sahip oluyor ve bunlar ortasında anlık geçişler yaparak gücümüzü daha da arttırabiliyoruz. Şöyle ki her kurukafanın muhakkak yeteneklere ek olarak bir de “değişme anı” için sakladığı özel bir saldırısı (veya savunması) mevcut. Siz de cooldown bittikçe kurukafa değiştirerek bunlardan faydalanabiliyorsunuz. Hatta en başarılı ‘turlar’ da birbiriyle düzgün sinerji içinde olan kurukafaları bulduğumuzda gerçekleşiyor zati.
Oyunda benim görebildiğim kadarıyla 30 civarı kurukafa mevcut ve bunların tümü de farklı suratlara ve farklı yeteneklere sahip. Bu kurukafaları oyunu oynarken güçlendirebiliyorsunuz lakin öldüğünüzde tüm bu ilerleme de sona eriyor. İşin o kısmı biraz can sıkıcı, zira kurukafa güçlendirmek için yolda bulduğunuz öbür kurukafaları kırıp kemiklerini toplamanız lazım ve bu iş pek de bereketli değil. Zira Hades’te olduğu üzere bir sonraki oda cinsini seçiyorsunuz aslında, ister sandık odası, ister kurukafa odası, ister hazine odası. Lakin güçlenmek için kurukafa odalarına öncelik vermeniz kaide, yoksa kemik toplamanız çok sıkıntı.
Güya oyun dünyası rasgele yaratılıyor fakat aslında o denli değil. Bir noktadan sonra odaya girdiğiniz anda nerede ne var biliyor oluyorsunuz. Oyun hazır oda dizaynları rasgele biçimde sıralıyor yalnızca, bu da sürpriz hissini azaltan bir faktör. Buna bir de oda çeşitliliğindeki azlığı kattığımızda o çeşitlilik hissi bir nebze ortadan kayboluyor işte.
Skul güç bir oyun ancak denetimleri inanılmaz kolay. Bir tuşla akın, bir tuşla taarruzlardan kaçmanızı sağlayan dash hareketi. Ne vakit saldırıp ne vakit kaçacağınızı kestirmeniz, ortada da kurukafanızın verdiği güçleri kullanmanız lazım. Lakin bilhassa de çok fazla düşmanın olduğu odalar ve bosslar sizi gereğince zorlayacaktır. Ben ki bu tipe hakim bir oyuncu olduğumu düşünürüm, birinci bossu geçmem bile çok sayıda deneme aldı, uygun bir kurukafa bulmasam tahminen daha da uğraşacaktım. Kurukafalar ortasında çok önemli güç farkları var, yani bir Legendary kurukafa bulunca oyunun aldığı hal ile sevmediğiniz sıradan bir kurukafa ile ilerlemeniz gerektiğinde aldığı hal birbirinden çok farklı.
Oyundaki beş farklı dünya gerek düşman, gerek platform öğeleri olarak gereğince çeşitlilik sağlıyor lakin boss dizaynları o denli pek de dört dörtlük, akılda yer edecek üzere değil diyebilirim. Bir de kalabalık ortamlarda çok fazla efekt ve hareket yüzünden kimin ne yaptığı asla belirli olmuyor, bu da oyuna beğenmediğim şekilde yapay bir zorluk düzeyi ekliyor.
Sonuç olarak Steam’deki çok yüksek not ortalamasıyla birebir fikirde değilim ben, Skul o denli “uff be ne muhteşem bir oyun” dedirtmedi bana. Zevkli mi, zevkli. Güzel mekanikleri var mı, var. Ancak ne öyküsü çok parlak, ne dizaynları çok özgün. Tekrar de bu kalabalık cins içinde sıyrılmayı başarmış bir oyun kendisi. Fiyatı epey uygun, o yüzden pişman olmayacağınızı garanti ediyorum lakin beklentiyi o denli çok da arşa çıkarmamak lazım.