20 Aralık 2020… Cyberpunk 2077 çıkalı tam on gün oldu. Ve ben tüm bu mühlet zarfında dur durak bilmeden bu oyunu oynadım. Gecem gündüzüme karıştı, yemek yemeyi unuttuğum anlar oldu, hatta birden fazla vakit ne orta sabah olduğunu bile anlamadım. Dış dünyayla bağım büsbütün koptu. Zira deneyim etmek, atmosferini solumak istediğim farklı bir dünya vardı parmaklarımın ucunda. Arkadaşlık, sadakat, sevgi, ihanet ve intikam hisleriyle dolu bir dünya. Son yıllarda gördüğüm en düzgün yan karakterlerden kimileriyle atıldığım bir serüven. Keşfedilmeyi bekleyen, koskoca bir siberpunk kent. Ve muhtemelen uzun yıllar boyunca unutamayacağım olağanüstü bir senaryo… İşte Cyberpunk 2077 bu kadar âlâ, bu kadar bağımlılık yapan bir oyun.
Öte yandan bir CDPR oyunundan katiyetle beklemeyeceğim kusurlarla da boğuştuğum bir dokuz gün oldu bu. Başınızı çevirdiğinizde ortadan kaybolan yayalar, ansızın ortaya çıkan polisler, dramatik anları bir güldürü gösterisine çeviren grafiksel kusurlar, kilitlenmeler ve çökmeler… İşte Cyberpunk 2077 bir yandan da bu kadar problemli, bu kadar problemli bir oyun. Daha evvel bir inceleme yazarken hiç bu kadar ikilemde kaldığımı hatırlamıyorum. Bir yanım onu övmek, başka yanımsa yermek istiyor. Ve ben hangisini yapmam gerektiğine bir türlü karar veremiyorum…
Night City’ye Güzel Geldiniz
Benim adım Vincent. Lakin yalnızca en yakınlarım bana gerçek adımla seslenebilir. Öbürleri için ismim yalnızca V. Doğma büyüme Night City’liyim; bu kentin sokaklarını avucumun içi üzere bilirim. Hangi bölge hangi çetenin elinde, en güzel siberkasaplar hangileri, hangi iş bağlayıcılar daha muteber? Buralarda sokakların kendi kanunları vardır ve ben onlarla büyüdüm. Ben bir sokak çocuğuyum.
Kendi yolumu çizmek için Atlanta’ya taşınmıştım ama işler beklediğim üzere gitmedi. Böylelikle kürkçü dükkânına dönüş yaptım. Bir gece, barmen dostlarımdan birinin tefeciye olan borcunu kapatmak için bir otomobil çalmayı kabul ettim. Lakin tam aracı kaldıracakken öküz herifin tekiyle yollarımız kesişti. O da arabayı çalmaya gelmişti ve biz tartışadururken polisler bizi enseledi. Sonradan o “öküzle” çok düzgün dost olduk. İsmi Jackie Welles’di; Meksika asıllı bir paralı asker. Birlikte bir sürü “iş” yaptık. Lakin en nihayetinde biz yalnızca küçük balıktık; saygın paralı askerler ortasında görülmek için daha çok ekmek yememiz gerekiyordu. Derken, günün birinde karşımıza hayatımızın fırsatı çıktı. Ancak işler çok kötü sarpa sardı. Sonra…
Bzzzzt… Czzzzt…
Error 37.
Lütfen programı baştan başlatın.
C:> LOAD Cyberpunk.exe
..
…
LOADING
..
…
Benim adım Valerie. Lakin yalnızca arkadaşlarım bana gerçek adımla seslenebilir. Başkaları için ismim yalnızca V. Arasaka’da çalışan bir şirketçiyim. Karşı istihbarat departmanında çalışıyorum. Night City’de bir sürü şirket var fakat Japon menşeli Arasaka hiç kuşkusuz bunların en güçlüsü. Bu kent, hatta neredeyse bütün dünya bize ilişkin. Hükümet, polis, televizyon, gazeteler… Hepsi bize çalışıyor. İnsanların zayıf yanlarını buluyor, onları manipüle ediyor, gerekirse şantaj hatta suikast yapıyor ve istediğimizi ebediyen alıyoruz. En hoş tarafıysa kent halkı burunlarının tabanında gerçekleşen tüm bu olaylardan büsbütün habersiz yaşıyor. Şüphelenenler, söylentiler var evet fakat kimse bir şey kanıtlayamıyor. O denli bir şeye yaklaşanlar da hemen, sessizce ortadan kaldırılıyor
İşler benim için üzücü gitmiyordu. Muvaffakiyet basamaklarını birer birer de olsa tırmanıyordum. Ta ki iki grup başkanının ortasındaki bir entrikaya kurban gidip Arasaka’dan kovulana dek… O anda dünyam altüst oldu. Tek tesellim eski dostum Jackie Welles’in sıkıntı günümde bana dayanak çıkması, kol kanat germesi oldu. Birlikte bir sürü “iş” yaptık. Ancak en nihayetinde biz yalnızca küçük balıktık. Derken, günün birinde karşımıza hayatımızın fırsatı çıktı. Fakat işler çok kötü sarpa sardı. Sonra…
Bzzzzt… Czzzzt…
Error 37.
Lütfen programı baştan başlatın.
C:> LOAD Cyberpunk.exe
..
…
LOADING
..
…
Adım Vincent. Lakin birçok kişi bana yalnızca V der. Kent dışında yaşayan, hayatını kaçakçılıkla kazanan göçebelerden biriyim. Öbür kabile üyeleriyle, “ailemle” aram düzgün değil. O nedenle onları geride bırakıp Night City’de yeni bir hayata başlamak istiyorum. Günün birinde aradığım fırsat karşıma çıktı. Jackie Welles ismindeki biri sondan içeri kaçak bir mal sokmak istiyordu. Böylelikle otomobilime atladım ve buluşma yerine gittim.
Bahta bakın ki Jackie denen herifle oldukça uygun anlaştığımızı fark ettik. Bana kucak açtı ve Night City’ye yerleşmeme yardımcı oldu. Birlikte bir sürü “iş” yaptık. Lakin en nihayetinde biz yalnızca küçük balıktık. Derken, günün birinde karşımıza hayatımızın fırsatı çıktı. Ancak işler çok üzücü sarpa sardı. Sonra…
Cyberpunk: Origins
Cyberpunk 2077 üstte bahsettiğim bu üç özgeçmişten birini seçmenizle başlıyor. Hangisini tercih ederseniz edin 15-20 dakikalık bir giriş kısmının akabinde kendinizi Jackie Welles’le birlikte Cyberpunk 2077’nin birinci oynanış görüntülerinde gördüğümüz o kurtarma misyonunda buluyorsunuz. Yani özgeçmişler oyunun gidişatını büsbütün değiştirmiyor. Daha çok Dragon Age: Origins’teki üzere bir köken öyküsü misyonu görüyorlar. Örneğin Sokak Çocuğu’nu seçerseniz kentteki çetelere ve güç istikrarlarına dair belirli bir bilgi birikimine sahip oluyor, gerekli anlarda bu mevzularda yorumlarda bulunabiliyorsunuz. Göçebe, kent dışındaki hayata ve kabilelerin sistemine daha fazla hâkimken Şirketçi ise mega-şirketlerin işleyişi ve insanları manipüle etme teknikleri hakkında bilgi sahibi oluyor. Bunlar da yeni diyalog seçenekleri manasına geliyor.
Özgeçmişinizi seçtikten sonra hayli ayrıntılı bir karakter yaratma ekranı karşılıyor sizi. Karakterinizin dış görünüşünü ve cinsiyetini dövmesinden “dalga boyuna” kadar canınızın istediği üzere tasarlayabiliyor ya da beyaz derili, siyahi ve Asyalı olarak evvelce hazırlanmış üç karakterden birini seçebiliyorsunuz. Seçeneklerin hayli bol ve doyurucu olduğunu söyleyebilirim.
Akabinde sıra yetenek puanlarınızı dağıtmaya geliyor. Body (Vücut), Reflexes (Refleksler), Technical Ability (Teknik Yetenek), Intelligence (Zekâ) ve Cool (Sakinlik) olmak üzere beş ana yetenek ağacı var. Bunların her biri kendi içlerinde iki-üç farklı kola ayrılıyor ve her biri silah kullanmaktan tutun da kapalı bilinmeyen ilerlemeye, hacking hünerinizden fizikî özelliklerinize dek birçok şeye tesir ediyor. Lakin bunların tatmin edici olduğunu söylemek biraz güç. Birinci bakışta oldukça bol gözükseler de “Tabancalarla %6 daha fazla hasar ver” ya da “Bombalarının tesir alanını %10 arttır” üzere şeylerden oluşuyor büyük bir kısmı zira. Birden fazla size yeni bir yetenek kazandırmıyor. Tekrar de ortalarında çift zıplama, yüksek sıçrama ve bıçak fırlatma üzere birkaç dişe dokunur özellik de var.
Ancak en hoşu oyunun sizi seçtiğiniz bu özelliklere mahkûm etmemesi. Diyelim ki silah kullanma hüneri yüksek olan bir karakter tasarladınız. Ama aldığınız misyon gizlice ilerlemeye daha müsait. Düşmanlarınıza geriden yaklaşıp onları bayıltmayı, kameraları hackleyip denetimlerini ele almayı seçip işinizi sessizce halletmeyi tercih ettiğinizde oyun size mahzur olmuyor. Tam tersine kullandığınız her özellik için farklı başka ödüllendiriyor. Hacking yeteneğinizi mi kullandınız? O özelliğiniz için farklı deneyim puanı alıyorsunuz. Makineli tüfek kullanma marifetiniz daha yüksek olduğu hâlde bu sefer katanayı mı tercih ettiniz? Onun için de başka deneyim puanı kazanıyorsunuz. Böylelikle özgür bir tarz geliştirebiliyor, oyunu dilediğiniz üzere oynayabiliyorsunuz. Hani Morrowind’ta atletizm ya da saklılık yeteneğimiz artsın diye her yere hoplaya zıplaya yahut çömelerek giderdik ya, o hesap işte… Lakin onun daha kullanışlısı.
Johnny Silverhand ve Öbürleri
Cyberpunk 2077’nin en sevdiğim kısmı hiç kuşkusuz muazzam senaryosu ve ana vazifeleri oldu. Şayet oyuna başlar başlamaz Johnny Silverhand’le içli dışlı olacağınızı düşünüyorsanız sizi hoş bir sürpriz bekliyor. Zira benim Johnny’yle tanışmam oyunun onuncu saatinde gerçekleşti. O noktaya kadar Jackie Welles ve grubumuzun Netrunner’ı (Ağgezer) Tbug’la birlikte sinemalara taş çıkartacak derecede heyecanlı, adrenalin dolu bir soygun misyonuna atılıyoruz. Bu esnada Judy (üzümlü kekim), Evelyn Parker, Takemura ve Delamain üzere akıllara kazınacak bir sürü yeni yan karakterle de tanışıyoruz. Hepsinin birbirinden başarılı olduğunu buraya sıkıştırıvereyim. Bilhassa Judy’yle tanıştıktan sonra neden herkesin bu bayanın ekran manzaralarını paylaşıp durduğunu çok daha âlâ anlayacaksınız.
Takımı toplamak, iş bağlayıcıyla buluşmak, soygunu yapacağımız yer hakkında malumat toplamak sahiden de çok keyifliydi. Lakin en hoşu muhakkak soygun anıydı. Sürprizleri kaçırmamak için fazla bir şey söyleyemiyorum ama genç ve yaşlı Arasaka’nın karşılaştığı kısım dersem o kısmı oynamış olanlar neden bahsettiğimi çabucak anlayacaktır sanırım. Daha evvel bir oyunda hiç bu kadar gerildiğimi, çıt çıkarmamak için ekranın karşısında bile soluğumu tuttuğumu hatırlamıyorum. Hani Cyberpunk 2077 neden birinci şahıs kamerasından oynanıyor, niçin üçüncü şahıs yok diye CDPR’a kızıyorduk ya… İşte bunun üzere tansiyon ve adrenalinin tavan yaptığı, her şeyi kendi gözlerimizle yaşadığımız sahnelerde FPS kamerasının ne kadar hakikat bir tercih olduğunu daha güzel anlayacaksınız. Bu atmosferi yaşatmanın en uygun yolu bu kesinlikle…
Sonrasında bir dizi şanssız olay sonucu V kendini Johnny Silverhand’in dijitalleştirilmiş kişiliğiyle baş başa buluyor. 50 yıl evvel ortadan kaybolan, Arasaka’ya yaptığı bir baskın sırasında öldürüldüğü kabul edilen Johnny özgürlüğüne düşkün, asabi ve kin dolu bir adam ve diğerine bağımlı olma fikrinden hiç mi hiç hoşlanmıyor. Bu yüzden başlangıçta V’ye hayli düşmanca davranıyor. V’nin de bu durumdan şad olduğu pek söylenemez; zira işin ucunda spoiler vermemek için söyleyemeyeceğim kimi çok önemli durumlar var. Ne yapıp edip bir halde Silverhand’ten kurtulması gerekiyor. İşte böylelikle asıl maceramız da başlamış oluyor.
Cyberpunk 2077’nin öyküsü genel olarak bu eksende dönüyor. Günbegün Johnny Silverhand’in yüzünden bir sürü sıkıntı çekiyor ve bunu durdurmanın bir yolunu bulmaya çalışıyorsunuz. Bunu nasıl yapacağınız size kalmış. Dilerseniz sizi bu işe bulaştıran Evelyn Parker’ın izini sürebilir, ona işvereninin kim olduğunu sormayı deneyebilirsiniz. Dilerseniz eski bir Arasaka çalışanı olan Japon Takemura’yla birlikte çalışabilir, şirketin başındaki insanları kendi safınıza çekmeyi denersiniz. Ya da Johnny’nin sesini dinleyebilir, onu bu hâle getiren mühendisin peşine düşebilirsiniz. Bu esnada öbür karakterlere nasıl davranacağınız size kalmış. İsterseniz onlara dostça yaklaşabilir, isterseniz de tam bir pislik olabilirsiniz. Lakin bunun sonuçları olacağını unutmamalısınız.
Johnny Silverhand’e gelince… Kendisi son derece etkileyici bir karakter olmuş. V ile olan konuşmalarını dinlemek, başımızı çevirdiğimizde ansızın karşımıza çıkması yahut ortadan kaybolması, yaşadığımız olayları kendince yorumlaması ve kendisiyle durmadan böbürlenmesi falan oyuna farklı bir renk katıyor. Keanu Reeves üzere karizmatik bir ağabeyimiz tarafından canlandırılması onu tamamıyla etkileyici kılmış. İçgüdüsel olarak onun itimadını kazanıp onunla dost olmayı arzuluyorsunuz. Sonuçta hem Johnny hem de Keanu bir efsane. Dilerseniz bunu başarabiliyorsunuz da. Fakat bir yerden sonra Johnny’nin her vakit haklı olmadığını da fark etmeye başlıyorsunuz. Ne vakit onu dinleyip ne vakit kulak gerisi etmeniz gerektiğini kestirmek zorundasınız.
Yancıyız
Johnny’nin dışında Judy, Panam, Takemura ve Delamain üzere yan karakterlerle etkileşime girmek ve onların verdiği yan vazifeleri yapmak da hayli eğlenceli. Saydığım bu isimlerin her birinin kendi kıssa örüntüleri var ve hepsi de birbirinden farklı gayeler güdüyor. Ana öyküye denk düzeyde, çok âlâ yazılmış kısımlar bunlar. Ben bilhassa Takemura’yla muhabbet etmekten, Amerikan ve Japon kültürlerinin ortasındaki çatışmaları deneyimlemekten büyük keyif aldım. Tıpkı formda, bir Yapay Zekâ olan Delamain’in taksi şirketiyle alakalı vazifeler ve sürpriz göndermeleri de çok eğlenceliydi.
Bunlara ek olarak kent haritasında tıpkı The Witcher 3’te olduğu üzere bir sürü küçük yan misyon daha bulunuyor. Bu sefer soru işareti değil, sarı ünlemler olarak belirtilmiş yerleri ve ortalarında rehine kurtarma, sabotaj, hırsızlık, suikast üzere farklı farklı şeyler var. Gerçi birini yaptınız mı hepsini görmüş kadar oluyorsunuz. The Witcher 3’teki kadar yepyeni değiller ne yazık ki.
Kentte dolaşırken cep telefonunuza yan karakterlerden ve çeşitli iş bağlayıcılardan daima iletiler geliyor. Hatta bunlardan kimilerini yanıtlayabiliyorsunuz. Bu sayede bir yandan arkadaşlarınızla irtibatta kalıyor, öteki yandan da küçük çaplı yeni kontratlar ediniyorsunuz. Mesela sibernetik eklemlerinin arızaları yahut fazlalığı yüzünden akli istikrarlarını yitiren sibersaykoları etkisizleştirmek, otomobil yarışları, dövüş turnuvaları, olay mahallini basıp suçluları öldürmek ve grafiti toplamak üzere şeyler… Bunun yanı sıra telefona çok fazla satılık araç ilanı da geliyor. Bunu pek sevmedim açıkçası; herkes bize otomobil satmaya çalışıyor ve bir yerden sonra ipin ucu kaçıyor.
Yan vazifelerin dışında yeni kıyafetler ve silahlar satın alabileceğiniz dükkânlar, yemek yiyebileceğiniz lokantalar, birkaç kadeh yuvarlayabileceğiniz barlar, bedeninize yeni sibernetik eklentiler taktırabileceğiniz tabipler, hackerlık ekipmanları alabileceğiniz yerler, hatta bayan ve erkek fahişelerle birlikte olabileceğiniz yerler da var haritada.
Çek, Çek Silahları, Gecenin Koynunda
Çatışma mekanikleri Cyberpunk 2077’de kıymetli bir yer teşkil ediyor. Açık konuşmak gerekirse oyunda silah kullanmaya alışmam biraz vakit aldı. Eski FPS’cilerden olduğumdan içgüdüsel olarak düşmanların başlarına sıkıyorum zira. Lakin bu oyun bir RYO, münasebetiyle düşmanları tek atışta öldürmek mümkün değil. Hepsinin bir can barı var ve savaşlar Borderlands havasında geçiyor. Birinci başta bunun beni hayli rahatsız edeceğini düşünmüştüm fakat ne memnun ki o denli olmadı. Düzey atlayıp silahların daha az geri tepmesini, namlunun daha az sallanmasını, daha çabuk şarjör doldurmamızı vs sağlayan yetenekleri açtıkça çatışmalar da giderek keyifli hâle geldi. Sonra bir baktım, yeniden headshot atmaya başlamışım 🙂 Can çıkar, huy çıkmaz.
Üstte saydığım yeteneklere ek olarak çift zıplama ve sağa sola kaçındığınızda vakti kısa müddetliğine yavaşlatma üzere sibernetik eklentileri aldığınızda, koşup yerde kayma üzere özellikleri kullandığınızda tam bir mevt makinesine dönüşebiliyorsunuz. Alışılmış buna mecbur değilsiniz. Dilerseniz siper alıp düşmanların işini klasik çatışma yordamıyla de bitirmeniz mümkün. Hatta zımnilik ve kılıç yeteneklerine abanıp bir ninjaya bile dönüşebilirsiniz.
Çatışmalarda silahlardan daha çok işe yarayan bir şey varsa o da hacking. Birinci başta kameraların denetimini almak, düşmanların yerlerini tespit etmek üzere çok kolay yeteneklere sahip olsak da bu özelliği geliştirdikçe taretleri kendi tarafımıza çekmek, bombaları uzaktan patlatmak, elektronik aygıtları havaya uçurmak, düşmanları kısa müddetliğine kör etmek yahut sinapslarını yakmak üzere çok güzel numaralar ekleniyor cephaneliğimize. Epik ve efsanevi modları elimize geçirdiğimizdeyse tek seferde bütün düşmanları etkilemesini sağlayabiliyoruz bu yeteneklerimizin.
Alışılmış bir de işin öteki yüzü var: Düşman hackerlar. Az evvel bahsettiğim yetenekleri onlar da bizim üstümüzde kullanabiliyor. Bu da dikkatli olmadığınız takdirde kısa müddette cehennemi yaşamak manasına geliyor. Çatışmanın tam ortasındayken yerinizi tespit edip bütün düşmanları üzerinize salabiliyor yahut uzaktan kanınızı kaynatıp alev almanızı falan sağlıyorlar. “Overheating” isimli bu yetenekten birinci başlarda o denli bir çektim, o kadar çok yanarak öldüm ki sormayın gitsin. Neredeyse sondan oyunu kapatıp çıkacaktım. Sonrasında işin püf noktasını çözdüm: Kameralar… Şayet kameraları kapatır yahut bozarsanız düşman hackerlar sizi uzaktan göremiyor, münasebetiyle da size numara çekemiyorlar. Quickhacking yetenek ağacından “I, Spy” isimli yeteneğini aldığınızda da bir çatışma sırasında size ziyan vermeye çalışan Netrunner’ın yerini görebiliyor ve direkt olarak onun işini bitirmeye odaklanabiliyorsunuz. Yani siz siz olun, evvel hackerları temizleyin.
Oyunda The Witcher 3’ü andıran bir loot sistemi de bulunuyor. Dolaplarda, kutularda, düşmanlarınızın üzerinde kıyafetten yiyecek içeceğe, silahlardan crafting materyallerine, sıhhat paketlerinden ıvır zıvır şeylere kadar her cinsten eşyayı bulabiliyor, bunları daha sonra satarak paranıza para katabiliyorsunuz. Birinci bir saat içerisinde looting sistemi bana hayli karışık geldi. Ancak belirli bir müddet sonra her şey rayına oturuyor ve nedir, ne değildir pek hoş çözüyorsunuz başınızda.
Epey oyun mekaniğinden bahsetmişken BD’ye (Beyin Dansı) değinmemek olmaz. İzleyicilere spesifik bir olayı şahsen onu yaşayan kişinin gözünden deneyim ettiren bir uygulama bu. İzlerken çekimi yapılan kişinin tüm duyduklarını, gördüklerini ve hissettiklerini motamot deneyimliyorsunuz. Night City’de çoklukla porno sanayisinde kullanılıyor natürel bu. Fakat el altından satılan cinayet sürece, tecavüz etme üzere BD’ler de var. Bir beyin dansı uzmanı olan Judy ise bunu çok daha yararlı bir iş için kullanma imkânı sunuyor bize: Dedektiflik. BD sayesinde olay yerini ses, imaj ve sıcaklık dalgası açısından inceleyebiliyor, ipuçları topluyoruz. Çok ayrıntılı olmasa da oyuna derinlik katan, eğlenceli bir mekanikti.
Araç kullanma mekanikleri GTA’dan hallice; ne çok gerçekçi ne de çok kolay. Neden bilmiyorum, birinci şahıs kamerası açısından araç sürmek benim için biraz mide bulandırıcı oldu. O yüzden daima üçüncü şahıs kamerasından sürmeyi tercih ettim. Tıpkı The Witcher 3’te olduğu üzere tek tuşla aracımızı yanımıza çağırabiliyoruz. İlgili tuşa basılı tuttuğumuzda da araçlarımız ortasında seçim yapabiliyoruz. Kaza yapıp otomobilinizi hurdaya çevirdiğiniz takdirde otomatik olarak tamir ediliyor ve masraflar hesabınızdan düşülüyor. Otomobil sürerken camdan sarkıp etrafa ateş edebiliyoruz. Ek olarak motosiklet de sürebiliyoruz ki en çok keyif aldığım şeylerden biri de bu oldu. En son GTA: San Andreas oynarken motosiklet kullanmayı bu kadar sevmiştim. (Some kiiiind of wonderfuuul… Yes, she is.)
Night City: Yağlı Boya Bir Tablo
Oyunumuzun geçtiği kent olan Night City imaj prestijiyle inanılmaz hoş bir yer. Holografik reklamlar, neon ışıkları, fütüristik araçlar, havada uçuşan dronlar… Bir siberpunk oyununda görmeyi bekleyeceğiniz neredeyse her şey var. Kentin mimarisi özellikle hoşuma gitti. Örneğin yüklü olarak Çinlilerin yaşadığı Kabuki bölgesine gittiğinizde sizi labirent üzere birbirine giren dar sokaklar, tezgâhlarında ucuz mallar satan işportacılar ve Çince tabelalar karşılıyor. Japon mahallesine gittiğinizde pembe yapraklı kiraz çiçeği ağaçlarıyla, görkemli heykellerle ve kırmızı kâğıt fenerlerle karşılaşıyorsunuz. Kent merkezine indiğinizdeyse gökyüzüne gerçek alabildiğine uzanan gökdelenlerin, değerli mağazaların ve şık giysili insanların ortasında buluyorsunuz kendinizi.
Hem sokaklar hem de çok katlı mega-binalar beşerlerle dolu. Her yerde mağazalar, dükkânlar, otomatik yiyecek-içecek makineleri ve tezgâhlar var. Her biri farklı bir müzik cinsinde yayın yapan ona yakın radyo kanalı bulunuyor (Morro Rock favorim). Beş-altı tane de televizyon kanalı var ve oturup bayağı bayağı izleyebiliyorsunuz bunları. Oyunun kendi televizyon dizisi, kendi talk gösteri programları ve haber kanalları var. Kentte ortalığı ayağa kaldırdığınızda o gün yaptıklarınızın yansımalarını haberlerde ve radyoda dinleyebiliyorsunuz. Kentte Blade Runner, Matrix, Mad Max ve Terminatör üzere üretimler başta olmak üzere onlarca sinemaya, diziye ve animeye gönderme de bulunuyor. Sağda solda gitar çalan insanları dinlemek de en az S.T.A.L.K.E.R. ve Metro 2033’teki kadar keyifli.
Gel gelelim bunların hepsi yalnızca imajda kalıyor. Her yer lokanta ve barla dolu olmasına karşın yalnızca yiyecek ikonu olan yerlerde yemek yiyebiliyorsunuz. Yalnızca aşikâr başlı dükkânlardan alışveriş edebiliyorsunuz. Banklara oturamıyorsunuz. Daima karşınıza çıkan atari ve pachinko makinelerinde oyun oynayamıyorsunuz. Bütün kenti dolaşan bir tren var ancak ona binemiyorsunuz. Night City CDPR’ın argüman ettiğinin tersine kendi kişiliği olan, yaşayan bir kent üzere hissettirmiyor. Bilakis yağlı boya bir tablo üzere. Görüyor fakat dokunamıyorsunuz, etkileşime giremiyorsunuz. Yaşayan kent dediğin Dishonored’taki Dunwall üzere olur, aksiyonlarımıza nazaran biçim değiştirir, bize reaksiyon verir. Night City’deyse bunun emaresi bile yok.
Böcekler Sarmış Dört Bir Yanımı
Buraya kadar çoğunlukla oyunun uygun yanlarını özetlemeye çalıştım. Ancak bir de madalyonun öteki tarafı var: Fecî sayıdaki bug ve glitch’ler. Şu son on gündür oyunu oynamış yahut internette dolanan yorumlara ve görüntülere bakmışsanız Cyberpunk 2077’nin içler acısı durumuna dair az çok bir fikriniz olmuştur. Bahsedilebilecek o kadar çok şey var ki insan nereden başlayacağını bilemiyor.
Durup dururken infilak eden otomobiller, havada yüzen cep telefonları, çarptığınızda lastik top üzere zıplayan sokak lambaları, en dramatik anlarda karakterlerin başlarının içinden çıkan tabancalar, konuşurken dudakları hareket etmeyen değerli NPC’ler, kolları T formunda iki yana açık duran beşerler, başınızı çevirdiğinizde kaybolan otomobiller, yerin içinden geçip sonsuzluğa gerçek düştüğünüz yollar… Saymakla bitmez.
Yapay zekânın çok kıt olması trafikte hayli bir sorun yaratıyor. Öbür şoförler otomobil kullanmayı değil, yalnızca belli bir hatta ilerlemeyi biliyorlar. Önlerine bir pürüz çıkınca durmuyor, çarpıp hiçbir şey olmamış üzere yollarına devam ediyorlar. Otomobillerin önünü keserseniz size çarpıp geçiyorlar, karşılarına bir pürüz çıkınca da etrafından dolaşmayı akıl edemiyorlar. 2004’te çıkan GTA: San Andreas’ın trafik mekanikleri bile bundan çok çok daha düzgündü diyeyim, siz anlayın.
Mesela bir misyonda bir minibüsü çalmam gerekiyordu ancak ne yaparsam yapayım onu durdurmayı başaramadım. Otomobilimi yan koyup yolu tıkadım hesapta, çarpıp geçti. Hem otomobilimi götürdü hem de yoluna tam gaz devam etti. Bu türlü bir saçmalık… Öteki bir seferinde de düz yolda giderken otomobilim ansızın roket üzere havaya fırladı. Gökyüzünde taklalar atarak gökdelenlerin doruğuna kadar yükseldim. Sonra da güm diye yere çakıldım. Otomobilim haşat oldu ancak bende çizik bile yoktu. Bir seferinde de motosikletimi çağırıp beklemeye başladım. Motor uzaktan yanıma kadar geldi ancak önümde duracağına yoluna devam etti. Ben gerisinden koştum, o hızlandı, ben koştum, o hızlandı. Sonra da çekip gitti. Güldürü sineması üzere bir andı vallahi…
Dahası arkanızı döndüğünüz anda otomobiller ya ortadan kayboluyor ya da büsbütün değişip yerine öbür bir otomobil geliyor. Sokağa çıkıp ufka baktığınızda uzaktan gelen araçlar olduğunu görüyorsunuz lakin biraz beklediğinizde hiçbirinin yanınıza ulaşmadığını, biraz ötede buharlaşıp yok olduklarını fark ediyorsunuz.
Birebir şey yayalar için de geçerli. Başınızı çevirdiniz mi yok oluyorlar. Ya da daha komiği, yerlerinde öteki kıyafetlere ve tiplere sahip öbür beşerler duruyor. Atıyorum, duvara yaslanıp sigara içen bir adam varsa başınızı çevirip ona tekrar baktığınızda bu sefer de sigara içen bir bayan görebiliyorsunuz.
En kıymetli sıkıntılardan biri de kaplamaların çok geç yüklenmesi. Yolda yürürken karşıdan gelen insanların yüzleri daima bulanık görünüyor. Yanlarına varıp birkaç saniye beklerseniz anca kendilerine geliyorlar. Keza trafikte de yanınızdan geçen araçların kaplamaları daima bulanık görünüyor. Sokaklardaki tabelalar, reklam panoları, posterler… Hepsinde birkaç saniyelik bir bulanıklık kelam konusu. Çok uzaklardaki otomobiller da iki boyutlu kartonlar üzere gözüküyor. Zoom yaptığınızda açık açık görebiliyorsunuz bunu.
Yükleme ekranlarında da sorun var. Olağanda son yaptığınız ana vazifeye nazaran form değiştiren, haber kanallarından yaptıklarımızla ilgili bir kesit dinlediğimiz ekranlar bunlar. Fakat net bir manzara yerine çoğunlukla şurada burada bir duman bulutu yahut ışık demeti olan, kapkaranlık ekranlarla karşılaşıyoruz. İmaj bir türlü düzgün yüklenmiyor.
Telefon görüşmeleri de bazen başınızı ağrıtıyor. Tam bir misyonun ortasında, diğer biriyle konuşurken cep telefonunuz çalıyor ve siz karşılıkla tuşuna basmadığınız hâlde V arayan şahısla sohbet etmeye başlıyor. Bu sefer de hem vazife icabı yüz yüze konuştuğunuz kişinin hem de telefonda sizi arayanın kelamları iç içe geçiyor, kim ne diyor anlamakta zorlanıyorsunuz. Bazen de kim ararsa arasın yanında, gerisinde yahut içinde Delamain’in yüzü de görünüyor.
Bir başka önemli sorun polislerin yapay zekâsında. Diyelim ki bir cürüm işlediniz ve birileri polis çağırdı. Ne beklersiniz? Bir polis aracının köşeyi dönüp üzerinize süratle yaklaşmasını ve içinden inen memurların silahlarını doğrultup teslim ol davetinde bulunmasını, değil mi? Cyberpunk 2077’de o iş hiç de o denli olmuyor işte. Polisler şak diye ardınızda yoktan var olup ateş etmeye başlıyorlar. Ciddiyim, latife değil. Işınlanıyorlar âdeta. Bir Reddit kullanıcısı polis mekaniğinin ne kadar berbat olduğunu test etmek için bir gökdelenin zirvesine çıkmış ve yoldan geçenlere ateş etmiş. Anında yanında, çatıda iki polis belirivermiş. Onları vurunca üç tane daha ışınlanmış… diye gidiyor. CDPR’dan beklenmeyecek derecede makûs yanlışlar bunlar. İnsan nitekim de hayret ediyor, üzülüyor.
Ne Kadar RYO? Ne Kadar Siberpunk?
Cyberpunk 2077 stüdyonun birinci başta tanıttığının bilakis o denli köküne kadar, has bir rol yapma oyunu değil. Evet, oyunun başında seçtiğimiz kökenler karakterimizin diyalog seçeneklerini değiştiriyor. Evet, kazandığımız deneyim puanlarını yeteneklerimize dağıtıyoruz. Hatta kimi vazifelerde savaşmadan, karşımızdaki kişiyi konuşarak ikna etme imkanımız bile var. Fakat bunlar çok az. Yaptığımız seçimler etrafımızdaki dünyayı şekillendirmiyor. Hatırlarsanız The Witcher 3’teki seçimlerimiz bölgelerin yazgısına direkt tesir ederdi. Cyberpunk 2077’deyse bu türlü bir şey görmüyoruz.
Hasebiyle Cyberpunk 2077’ye bir aksiyon-RYO demek daha gerçek olacaktır. Zira kendi istediğimiz rolü değil, bize biçilen hazır bir rolü canlandırıyoruz. Tıpkı Mass Effect serisinde olduğu gibi… Nasıl Shepard’ın başka karakterlerle etkileşimi sonuca tesir ediyorsa V’nin yan karakterlere karşı tutum ve davranışları da Cyberpunk 2077’nin sonunu etkiliyor.
Oyunun biri saklı olmak üzere toplamda beş farklı sonu bulunuyor. Bunlara ulaşabilmek için de yan karakterlerin misyonlarını yapıp onlarla düzgün geçinmeniz gerekiyor. Birebir halde Johnny Silverhand’le dost olup olmadığınıza nazaran şekillenen bir son da var. İşin yeterli tarafı ana senaryoyu bir kere bitirdikten sonra şayet isterseniz oyunun sizi son kayıt noktasına geri götürüp farklı bir sonu deneyim etmenize müsaade vermesi.
Oyunun ne kadar siberpunk olduğunu sıkıntısına gelirsek… Akla ister istemez Shadowrun serisi geliyor elbette. İkisini kıyaslamak neredeyse kaçınılmaz. Bununla birlikte Shadowrun siberpunkın yanı sıra fantastik öğelere de sahip; orkların, elflerin ve cücelerin büyük kentlerde beşerlerle birlikte yaşayıp, büyü ve internet kullandığı bir cihan orası. Cyberpunk 2077 ise bizim dünyamızda geçen, alternatif bir gelecek sunuyor bizlere. Burada büyü yok, fantastik ırklar da o denli. Blade Runner’ın bilakis uçan otomobillere ve şuurlu androidlere de rastlamıyoruz. Daha çok bir gelecek öngörüsü gibi… Mesela kent sonlarının dışına çıktığımızda klasik Amerikan kasabalarına ve eski püskü motellere rastlıyoruz.
Öte yandan bu çeşit yapıtların olmazsa olmaz etmenlerinin hepsi oyunda var: Dünyaya hükmeden kötücül mega-şirketler, neon ışıklarıyla dolu tabelalar, teknolojik silahlar ve araçlar, yozlaşmış polis ve hükümetler, hackerlar, kontrat yolu çalışan paralı asker birlikleri, karanlık ve karamsar bir gelecek…
Sizin de anlayacağınız (hatta tahminen de bildiğiniz) üzere Cyberpunk 2077’nin durumu hiç iç açıcı değil. Karşımızda tam manasıyla işlenmemiş bir cevher var. Öykü hoş, karakterler hoş, oynanış başarılı lakin oyunun son hâli, bitmiş bir imalden çok bir erken erişim sürümünü andırıyor. Oyunu çökerten çok fazla yanılgı yok, senaryoyu bitirmenizi engelleyen bir şeyle de karşılaşmıyorsunuz. Lakin oyunun tamamlanması için daha fazla geliştirilmeye, daha fazla cilaya muhtaçlığı olduğu çok ancak çok açık. Zira hem yapay zekâ hem de grafikler açısından o kadar çok bug ve glitch içeriyor ki anlatmaya sözler yetmez. Pekala neden bu türlü oldu? Ne oldu da güvendiğimiz CDPR dağlarına tipi yağdı? Aslında bunun birkaç sebebi var. Birincisi, stüdyonun çok süratli büyümesi ve eski geliştiricileri ellerinde tutamamaları. The Witcher 3 yapıldığında CDPR’ın bünyesinde 250 kişi vardı. Oyun o kadar düzgün sattı ki dünya çapındaki bir sürü geliştirici bu stüdyoda işe girebilmek için Polonya’ya taşındı. Hatta bir yerden sonra stüdyodaki Polonyalı olmayan çalışanların sayısı o kadar arttı ki şirketin resmi lisanı İngilizce olarak değiştirildi. Yani stüdyo hudutlarında Lehçe değil, İngilizce konuşuyor artık herkes. Cyberpunk 2077 ise yaklaşık 500 kişiyle yapıldı. Yani The Witcher 3 takımının iki katı kadar insanla… Ama bunun manası o birinci 250 kişinin üstüne bir o kadar kişi daha geldi demek değil. Bilakis, The Witcher 3 grubundaki değerli isimlerden kimileri stüdyodan ayrıldı. Baş kısım dizayncısı Mateusz Piaskiewicz, Flying Wild Hog (Shadow Warrior 2) stüdyosuna, Cyberpunk 2077’nin oynanış mekanikleri prodüktörü Derek Patterson da Techland’a (Dying Light) geçti. The Witcher 3’ün baş sanat dizayncısı Michal Stec stüdyodan ayrıldı. Gwent’in mucidi Damien Monnier de öyle… The Witcher 3’ün kreatif yöneticisi olan Sebastian Stepien ise geçen sene Blizzard’a transfer oldu. Listeye daha bunun üzere birçok isim eklenebilir. İkincisi, hissedarların sayısındaki büyük artış. Bildiğiniz üzere CDPR halka açık bir şirket ve bir sürü hissedara sahip. Şirket sık sık toplantılar düzenleyip bahsi geçen bu yatırımcılara raporlar sunuyor. Son vakitlerde stüdyo idaresi ile hissedarlar ortasında bir çekişme yaşandığı biliniyor. Pay sahiplerinin Cyberpunk 2077’nin yılbaşı tatili geçmeden satışa sunulması gerektiği, böylelikle daha çok satıp daha fazla para kazanabilecekleri konusunda baskı yaptığı da söylentiler ortasında. Oyunun 10 Aralık’a ertelenmesinin akabinde oyuncuların büyük kısmının CDPR’a “haddini bildirmek” için ön siparişlerini iptal etmesi de üçüncü sebep. İnsanların bu reaksiyonu stüdyonun oyunu bir defa daha ertelemeyi göze alamamasına neden oldu. Dördüncüsüyse yönetimsel yanılgılar. Jason Schreier’in ünlü oyunların üretim öykülerini anlattığı “Blood, Sweet and Pixels” (Kan, Ter ve Pikseller) isimli kitabında The Witcher 3’le ilgili geniş bir kısım var. O sayfalarda stüdyonun kurucuları The Witcher 3’ü PS3 ve Xbox 360’a çıkartmak istemediklerini, zira eski jenerasyonun gücünün hayallerindeki oyunu yansıtmaya yetmediğini söylüyorlar. Ve bu çok cesurca bir karar olarak görülüyor zira yeni jenerasyon konsolların ne kadar satacağı, başarılı olup olamayacağı o vakitler belirsizliğini koruyordu. Pekala, o gün böylesine yürekli bir karar alan stüdyo yöneticileri nasıl olup da Cyberpunk 2077’nin PS4 ve Xbox One’da çalışmayacağını ön göremediler? İşte bunu aklım almıyor sevgili Oyungezerler. Neden diye soracak olursanız, Cyberpunk 2077’nin yeni-nesil bir oyun olduğu her hâlinden muhakkak. Sokakları o kadar kalabalık ki hayret edersiniz. Yayalar, otomobiller, havada uçan dronlar, dükkânlar, tezgâhtarlar… Daha evvel hiçbir oyunda görmediğiniz kadar büyük bir kalabalık kelam konusu. Hani diyoruz ya, bu konsollarda Red Dead Redemption 2’yi falan gördük biz diye… O oyunların engin yerleri Cyberpunk 2077’nin tıklım tıklım sokakları ve binalarıyla kıyaslandığında oldukça boş kalıyor. Ben oyunu yüksek ayarlarla 2.8 GHz i7 işlemci, 4 GB GTX 1050 ve 8 GB RAM ile oynadım ve açık alanlarda alabildiğim azamî FPS bedeli 16-25 ortasıydı. Neyse ki FPS takıntılı biri değilim ve oyun da her nasılsa çok fazla yavaşlamadı. Yalnızca çok kalabalık sahnelerde kağnı suratına indi, o vakit da grafik ayarlarını orta düzeye indirdim. Yani demem o ki bu oyunu çalıştırmak için yüksek bir sistem kaide. CDPR sistem gereksinimleri konusunda dürüst davranmadı. Oyunun PS4 ve Xbox One’da sıkıntısız çalıştığını sav ederek palavra söyledi. Ki aslında sonradan yanılgısını kabul edip bütün iadeleri kabul etmeye başladı. Pekala bunlar neden oldu? Oyuncuların itimadını kazanmak için epey yıldır çabalayan stüdyonun içinden nasıl oldu da bir Activision çıktı? Hakikaten bilmiyorum. İnanın şayet bu oyun Ubisoft yahut EA cephesinden çıkmış olsaydı yerden yere vurulurdu. CDPR şanslı zira gözümüzde kredileri var ve bu birinci yanlışları. Lakin bundan sonra ne üzere adımlar atacaklarına dikkat etmek zorunda kalacaklar. Zira hiç kimse şu saatten sonra stüdyonun oyunlarını gözü kapalı almaz. |
Ne yapın edin, bu zıpır tabancayı bulun. Bam-di-dam! Bam-di-dam 🙂
Çalarken Bitiyordu
Cyberpunk 2077 genel olarak eğlenceli bir oyun aslında. 60 saate yakın bir vakit gömmüşüm oyuna ve hâlâ yapılacak, görülecek bir sürü irili ufaklı yan misyon var haritamda. Oyunun bütün sonlarını da şimdi görmüş değilim. Her ne kadar RYO öğeleri beni tam manasıyla şad etmese de oyunun sunduğu öykü son yıllarda deneyimlediğim en güzel şeylerden biriydi. Judy’ye âşık oldum, Panam’la ortalığın altını üstüne getirdim, Takamura’yla hürmetle karışık bir dostluk kurdum, Jackie’yle mükemmel vakit geçirdim ve Johnny Silverhand’le – Keanu Revees’le – karşılıklı atışmaların, küfürleşmelerin ve şakalaşmaların tadına vardım. Yani çok eğlendim. Evet, kusurlarına karşın.
Şayet bu kadar aceleye getirmeselerdi, şayet oyunu uygunca cilalayıp yanılgılarını ayıklamaya daha fazla vakit harcasalardı yapay zekânın kıtlıklarına ve dünyasının etkileşim azlığına karşın beklediğimize ziyadesiyle değecek bir oyun olabilirmiş Cyberpunk 2077. Şu hâliyleyse vakti vaktinde S.T.A.L.K.E.R., Metro 2033 ve Vampire: The Masquerade üzere ikide bir çöken oyunlarla imtihan edilmiş, sabırlı PC oyuncularından diğer kimseyi tatmin etmeyecek, eğlenceli olduğu kadar kusurlu bir üretim olarak kalmış ne yazık ki.
Unutmadan, oyunun Türkçe çevirisi olduğunu da buraya sıkıştırayım. Hem altyazılar hem de oyun içindeki metinler ve menüler, 23Studios tarafından büsbütün Türkçeleştirilmiş durumda. Bunlardan kimileri aslına sadık, kimileriyse bizim kültürümüze uyacak formda yerelleştirilmiş. Güzel bir İngilizceniz varsa birtakım yerlerde “Ama o denli demedi ki!” demeniz mümkün yani… Lakin bunun çeviri stüdyosunun değil, CDPR’ın istediği olduğunu belirtmekte de yarar var. Malum olayı saymazsak oldukça başarılı bir çeviri olduğunu söylemek mümkün. Lâkin bir kusurdan dolayı oyunu her başlattığınızda lisanı otomatik olarak İngilizceye dönüyor, o denli de hudut bozucu bir durum kelam konusu.
Son olarak, CDPR bize kod yollamadığı için incelemeyi fakat bugüne yayınlayabildik. Madem o denli, bari uygunca inciğini cıncığını çıkarayım da geç yayınladığımıza değsin dedim. Bu sefer de biraz fazla uzun oldu galiba. Buraya kadar okuma zahmetine katlanan herkese teşekkürler.
Kıymetli Not: Oyunun notu PC sürümü içindir. PS4 ve Xbox One kullanıcılarının oyundan vebalı üzere uzak durmaları şiddetle tavsiye olunur.