Karışık hisler içerisindeyim sevgili Oyungezerler. Bir yandan, 1 yıllık bir mühletin akabinde DOOM Eternal’ın gerçek sonunu nihayet görmenin keyfini sürüyorum. Öteki yandan da bu bekleyişe deyip değmediğini sorguluyorum içten içe. Zira The Ancient Gods Part 2 genel manada eğlenceli bir DLC olsa da birtakım açılardan hem birinci kısmın hem de nispeten ana oyunun gerisinde kalıyor.
Nerede kalmıştık?
The Ancient Gods Part 2, çabucak birinci kısmın bittiği yerden başlıyor. Çok önemli bir öfke sorunu bulunan anti-kahramanımız Doomguy, cehennemin efendisi Şeytan’ı öldürmek için çıktığı maceraya tam gaz devam ediyor. Karanlıklar Lordu öldüğü takdirde öbür bütün boyutlardaki iblisler de yok olacak ve cehennem istilası kökten sona erecektir.
Tıpkı birinci DLC’de olduğu üzere tekrar birbirinden farklı 3 yeni harita karşılıyor bizi burada da. Birincisi kadim bir Sentinel kasabası olan World Spear. Burası karlarla kaplı bir Orta Çağ kasabasını andırıyor. Etrafta bol ölçüde zebani, yıkık dökük taş meskenler ve kuyu meydanları var. Dünya kısmı bildiğiniz üzere. Harabeye dönmüş binalar, ot bürümüş sokaklar, terk edilmiş metro tünelleri… Immora ise üçünün ortasında en etkileyici olanı tahminen de. Cehennemin son kalesine saldırdığımız bu kısımda art planda uygun ve makûs güçler ortasında epik bir savaş yaşanıyor. Biz de bir yandan Karanlıklar Lordu’na ulaşmaya çalışırken öteki yandan etrafımızda yaşanan büyük çaplı çatışmalara şahit oluyoruz. antaya escort Fakat bunlar yalnızca geri plandaki hazır animasyonlardan ve orta sahnelerden ibaret ne yazık ki. Görüntülerde gösterildiği üzere, müttefiklerimizle birlikte topyekûn bir savaşa girmiyoruz.
Lakin ne yazık ki bu üç kısım de çok sığ, çok düz bir halde ilerliyor. The Ancient Gods Part 1’deki o git git bitmeyen, zekice tasarlanmış katmanlı haritalar gitmiş, yerlerine neredeyse dümdüz ilerlediğimiz daha kısa ve kolay kısımlar gelmiş. Evet, ortada bir platform öğeleri çıkıyor yeniden karşımıza. Hatta klasik pompalı tüfeğimizin zincirini tıpkı bir kanca üzere kullanıp oradan oraya atladığımız kısımlar da var ancak sayıları oldukça az. Estetik olarak da pek bir değişiklikleri olduğunu söyleyemeyeceğim. Çok kısa müddet içerisinde bitirilebilmeleri de bir öteki eksiler. Kısım tasarımı açısından bir geri adım kelam konusu anlayacağınız.
Dikkatimi çeken bir öbür şey de haritalardaki zımnî kısımların çok fakat çok az olduğuydu. Hatta toplanabilir elyazmaları bile kabak üzere ortada duruyordu birçok yerde. Özel anahtarlarla açılabilen Slayer Gate’ler bu DLC’de yok. Fortress of Doom isimli uzay kalemiz de yok.
Stop! Hammer Time!
Savaşlar da The Ancient Gods Part 1’e göre daha kolay olmuş. Şayet evvelki DLC’yi oynadıysanız oradaki iblislerin abartısız bir formda daha birinci saniyeden canımıza okuduğunu hatırlayacaksınız. Hatta pek çoğumuz bu acımasız zorluk düzeyini eleştirmiştik. id Software bu tenkitleri dinlemiş olacak ki her çatışmada en güçlü düşmanları üstümüze lara escort boca etme taktiğinden vazgeçmiş. Onun yerine daha kalabalık, daha amansız bir formda saldırıyor iblisler. Hani o denli 5 tane imp, 3 tane asker, bir tane Mancubus halinde değil… Tam tersine her birinden onar onar çullanıyor üstümüze. Bir anda etrafımızı sarıveriyorlar ve tabiri caizse meydan dayağı atıveriyorlar oracıkta.
İşte o noktada yeni silahımız olan Sentinel Hammer giriyor devreye. Bu devasa çekiç tek vuruşta etrafımızdaki herkesi birkaç saniyeliğine sersemletiyor. Mavi zırhları bir vuruşta parçalayabiliyor. Alev silahımızı yahut buz bombamızı kullanmamıza bağlı olarak düşmanlardan can yahut zırh toplamamızı sağlıyor. Ve açık konuşmak gerekirse oyunu da hayli bir kolaylaştırıyor. Başınız mı sıkıştı? Vurun alımlı gitsin. Etrafınızı mı sardılar? Vurun alımlı gitsin. Marauder mi geldi? İndirin balyozu başına.
The Ancient Gods Part 2’de üç yeni düşman da bulunuyor. Bunlardan birincisi büsbütün zırhlarla kaplı olan Armored Baron. Bu zebellah üzere iblisin zırhına yalnızca ve yalnızca elindeki gürzü atmak üzereyken ziyan verebiliyoruz. O noktada zırhı darmadağın oluyor ve hasar görebilir hâle geliyor. O vakit bile tek atışta öldüremiyoruz kendisini ve bu süreci 2-3 defa tekrarlamak gerekebiliyor.
Bir oburu yalnızca pompalı tüfeğin seri ateş moduyla öldürülebilen taş golemler. Bunlar Kirpi Sonic üzere spin atıp üstümüze saldırabiliyorlar. Mor mor parlayan Screecher’lar tek atışta ölseler de patladıklarında etraflarındaki bütün başka düşmanları kısa mühlet içinde harika side escort güçlü hâle getiriyorlar. O nedenle onları vurmamaya, etrafa rastgele ateş etmemeye çok ehemmiyet göstermeniz gerekebiliyor.
Cursed Prowler ismi verilen bir başka yeni düşmansa bizi tek vuruşta zehirliyor, canımızın yavaş yavaş azalmasına neden oluyor ve koşmamızı engelliyor. Zehrin tesirinden kurtulmanın tek yolu Prowler’ı yumrukla öldürmek. Kendisi bu yeni düşmanlar ortasında en hudut bozucu olanı muhakkak. Son olarak güç kalkanlarını ateş ederek yok edemediğimiz ve yalnızca gerilerine el bombası atarak öldürülebilen Riot Soldiers geliyor. Ha, bir de cehennem kısmında üstümüze dümdüz koşup tek atışta ölen kırmızı zırhlı düşmanlar var lakin o kadar kıymetsizler ki kendilerinden bahsetmeye gerek bile yok.
İşin makus tarafı bu saydığım düşmanlar ortasından bir tek Armored Baron’un hakkıyla kullanılmış olması. Başkaları sırf bir-iki yerde karşımıza çıkıyorlar, onun dışında neredeyse hiç görmüyoruz kendilerini. Tahminen oyunun son düşmanı daha akılda kalıcı, unutulmaz bir savaş sunsa tüm bunları görmezden gelebilirdim. Fakat ta ana oyundan beri defterini dürmeyi dört gözle beklediğimiz Karanlıklar Lordu teknik olarak Marauder’ın biraz daha güçlü bir hâlinden ibaret. Nasıl Marauder’a yalnızca baltasını fırlatmadan evvel, gözleri yeşil yeşil parladığında saldırabiliyorsak Cehennem Lordu’na da kılıcını savurmadan biraz önce, yeniden gözleri yeşil yeşil parladığında vurabiliyoruz. Sonra balyozumuzla onu sersemletmemiz gerekiyor ki canını biraz azaltabilelim.
Gelin görün ki bu o kadar da kolay değil. Zira bize kılıcıyla yahut kalkanıyla şöyle bir kezcik bile vursa canının büyük bir kısmını dolduruyor. Üstüne üstlük bir de 5 canı var. Münasebetiyle birebir dövüşü tam beş kere, dakikalarca ve dakikalarca tekrarlıyoruz.
Sonumuz bu türlü mi olacağdı?
The Ancient Gods Part 2 hepi topu 5 saat içerisinde bitiveriyor. Kimine nazaran beklenmedik kimine göreyse malum sürpriz sonu da maalesef buraya kadar saydığım eksiklerini kapatmaya yetmiyor. Oyunu bitirdiğimde güzel ki bu son öykü DLC’siymiş dedim. Zira id takımının oyuna yenilik katmakta zorlandıkları artık açıkça belirli oluyor. Dahası, eklenen yeni düşmanlar da insanı gereksiz yere uğraştırmaktan öbür işe yaramıyor.
Şayet Part 2 birinci DLC, Part 1 ise ikinci DLC olsa şu anda çok farklı şeyler konuşuyor olacaktık kesinlikle. Hatta kendisinden övgüyle bile bahsedebilirdik. Fakat şu hâliyle koca bir geri adım ve bir tutam hayal kırıklığı olmaktan öteye gidemiyor.