Tamam, itiraf ediyorum. Ortada şalteri kapatıp anlamsızca düşman sürülerini hallaç pamuğu üzere savurmak ve dümeni kas hafızasına vererek ritmin tadını çıkartmak terapi üzere oluyor bazen. Fakat ben kıssanın öne çıktığı, dahası hislerimi coşturup bam telime dokunan oyunları daha bir seviyorum. Ee haliyle Three Houses üzere hem stratejik olarak daha öne çıkan, karakterleri ve öyküsüyle de az evvel dediğim üzere bam telime gitar solosu atan oyunlar tam benlik. Bakın üzerinden bu denli yıl geçmiş, hâlâ “Three Houses övelim mi?” diye sorun, koşarak gelip “Ya Edelgard’a da çok gereksiz yükleniyorlar” diye muhabbete balıklama dalarım. O yüzden alternatif bir kıssayı ele alan Three Hopes’a yükselmem de duyurusunun akabinde takribi bir 2 saniye falan sürdü. Fakat gel gör ki oyunun çıkışından bir iki hafta evvel Nintendo Shop’a düşen demosunu denediğimde bir türlü moda giremedim. İncelemeyi yapmak için misyon şuuruyla dişimi sıkıp az zorladığımdaysa kendimi uzun bir ortadan sonra birinci sefer Switch’i televizyon başında oynamaya meylederken buldum. Zira bu meretin şarjı ya çok süratli bitiyor ya da ben kendimi oyuna o denli kaptırmaya başladım ki, süratli bitmiş üzere hissediyorum…
Fire Emblem Warriors, aslen Fire Emblem’ın Fates ve Awakening evreninden karakterleri bir ortaya getiren bir Musou oyunuydu; Three Hopes ise başka kozmosları işin içine hiç katmadan, az evvel de dediğim üzere Three Houses’a alternatif bir öykü sunuyor: “Ya Byleth aslında Dimitri, Edelgard ve Claude’u haydut baskınından kurtaran kişi olmasaydı?” Aslında çok kolay bir soru olmasına karşın karşılığının derinliği ve farklılığı sizi şaşırtabilir. Zira (Three Houses’ı oynadıysanız bildiğiniz üzere) Byleth sıradan biri değil ve çok özel durumu sayesinde hem loca başkanlarını hem de Fódlan’ın mukadderatını büsbütün değiştirecek bir rol oynuyor; Three Hopes’taysa Shez’in baş düşmanı olarak konumlanmış durumda. Ve denklemdeki bu değişiklik kaos teorisi hesabı yavaş yavaş büyüyerek tam bir kasırga haline geliyor kıssada.
|Oyunu sevip sevmeyeceğiniz konusunda kuşkunuz varsa demosunu Nintendo eShop’tan fiyatsız olarak indirip deneyebilirsiniz. Üstelik daha sonra almaya karar verirseniz kayıt belgeleriniz oyunun tam sürümüne de aktarılabiliyor.
Biraz spoiler alanına gireceğim fakat oyunun çok da başı olduğundan yerinde bir örnek olacağını düşünüyorum. Three Houses’da bir noktada “Monica” isminde kaçırılmış bir öğrenciyi buluyorduk hani, hatırladınız mı? Daha sonradan onun aslında gerçek Monica olmadığı ortaya çıkıyordu. Three Hopes’ta konu oralara varmadan gerçek Monica’yı kurtarıyorsunuz daha birinci misyonlarda. Böylelikle hem gölgelerde sürünen kimi arkadaşların tekerine de koca bir çomak sokmuş oluyoruz hem de asıl oyunda tanışma fırsatı bulamadığımız gerçek Monica’yı tanıma fırsatı buluyoruz. (Hoş, tanıdığımıza biraz pişman da oluyor olabiliriz. Hubert’ten bile kötü Edelgard hayranı kendisi) Özetle ölenler yaşıyor, yaşayanlar ölüyor, Byleth’le hiç tanışma fırsatı bulamamış karakterler onun tesirinden mahrum bir biçimde apayrı karakter gelişimi yaşıyorlar. Bu da şayet Three Houses’ı oynadıysanız hem karakterlerin hem de olayların değerini arttırıyor. Ha, olaya direkt Three Hopes’tan da dalabilirsiniz olağan ancak duygusal altyapıyı kurmak için asıl oyun kadar gayret sarf etmediğini de bilin. Dersinize Three Houses’dan çalışıp gelirseniz tanıyıp sevdiğiniz karakterler için bilmediğiniz nüanslar, tanıdık referanslar falan derken çok daha keyifli oluyor oynaması. Hatta genelde bu şekil yan oyunlarda DLC’lerde gelmiş karakterler ve kıssalar ihmal edilir (Royal karakterleri hiç yokmuş üzere davranan Persona 5 Strikers, sana diyorum), burada Cindered Shadows eklentisiyle gelen Ashen Wolves’un üyesi olan karakterler bile tam ekip yerini almış.
Three Houses’ın birinci yarısı okulda öğrencileri tanımak ve ileride “eski hoş günler” olarak anacağınız anıları yaratmakla geçiyordu; ikinci yarıdan itibarense epey karanlık bir viraja sapıp topyekûn savaşın içine sürükleniyorduk. Burada giriş faslını atlattıktan çabucak sonrasında iki yıllık bir vakit atlamasıyla birlikte ikinci faza geçiyoruz ancak bu geçiş Three Houses’taki kadar sert olmuyor. Natürel akademi günlerine odaklanılmadığı için karakterlerinize çift anadal yaptırıp “Düşman ordusuna azami kayıp verdirmek için atılacak Fireball’un çapı ve sıcaklığı ne olmalıdır?” diye tez yazdırmak yerine direkt savaş alanında birinci elden deneyim etmelerini sağlıyorsunuz. Böylelikle “Bunlar gerçek savaşta ne işimize yarayacak?” da diyemiyor kimse. Ha, kamp alanı açıldığında bu süreci biraz daha kolaylaştıracak aktiviteler oluyor doğal. Üniteleri birbirleriyle eşleştirip “Sen, şuna bunu öğret. Sen de şunlara biraz daha çalış” diyebiliyorsunuz. Birlikte çalışan ünitelerin ortalarındaki münasebet de süratle gelişiyor zati Fire Emblem adabı. Bu açıdan tek şikâyetim yan karakterler bazen bir üst alaka düzeyine atladığında ortalarında rastgele bir diyalog olmuyor. Ha, mazileri ve kıssaları kesişen karakterler için tekrar hiç yok değil natürel. (Mesela Monica – Hubert’in Edelgard’ı birbirlerinden kıskandıkları bir diyalog natürel ki var. Bu ortada hangi locayı seçtiğim verdiğim örneklerden çok bariz ortaya çıktı galiba) Neyse ki Shez’in her düzey atladığında kesinlikle herkesle diyaloğu oluyor ve bu diyaloglar sırasında bazen Three Houses’da bile hiç öğrenmediğimiz kimi değerli şeyler öğreniyoruz karakterler hakkında.
Biz buraya adam dövmeye geldik!
Merak etmeyin, dövüyorsunuz da esasen. Birinci başlarda biraz fazla “rasgele tuşlara bastım ve herkes öldü” kıvamında olsa da işin ritmini ve mantığını kaptığınızda keyifli hale gelmeye başlıyor dövüşler de. Fire Emblem klasiği olarak yeniden sınıfların ve silahların birbirlerine karşı üstünlükleri ve zayıflıkları var. Bunları hesaba katarak mesela uçan sınıflara karşı menzilli/okçu ünitelerle saldırırsanız dayanılmaz bir avantaj elde ederek onları sersemletmek için kırmanız gereken barı çok daha kolay kırıyorsunuz. Karşınızdaki güçlü rakip sersemledikten sonra X’e bastığınızda da etrafta kim var kim yok hepsini içine alan bir bitirme hareketi yapıyorsunuz esasen. Hatta yanınızda size bağlı öteki bir karakter varsa o da konuya katılıyor, bu türlü astronomik sayılar ve abartı hücumlarla savaş alanını süpürmeye başlıyorsunuz. Ki savaş anları da büyük ölçüde milleti toplayıp bitirici hareket yapmak ve bir sonraki kümeye geçme ritmi üzerinden ilerliyor. Ortada kimi yan misyonlar çıkarak sizi belirli şeyler yapmaya da itiyor, bunları es geçmemeniz hayrınıza olur; verdikleri mükafatlar hiç kötü değil çünkü. Aslında ana haritanın sonundaki büyük savaşlar aşağı üst bir 20 dakika sürerken daha kısım ortası savaşlar 3 ila 7 dakika ortası bir müddet alıyor. Süratlice girip biraz aksiyona kapılmak için tam birebir yani.
|Eğer Fire Emblem Warriors ve Fire Emblem: Three Houses kayıt belgelerinizi saklıyorsanız ikisi için de başka farklı ödül kazanabiliyorsunuz. Bunun için kamptayken +’ya basıp Bonuses ekranına geldikten sonra “Save Veri Bonuses”ı seçmeniz kâfi.
Hani yazın deniz kenarında çok geçen bir muhabbet vardır ya: “Su soğuk lakin girince alışıyorsun.” Hah, Fire Emblem: Three Hopes’u tek cümleyle özetlemem gerekseydi tam olarak bunu derdim herhalde. Yazım kalitesi olarak yer yer Three Houses’ın bile üzerine çıksa da geneli onun derinliğine ulaşamıyor doğal ki. Lakin Musou oyunlarının ekseriyetle kıssa ve karakterlere odaklanmak yerine saf aksiyon olduğunu düşünürsek Three Hopes’un yepyeni oyunun ruhuna sadık kalmak için canla başla çabaladığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Özetle Three Houses’ı sevdiyseniz ve Fire Emblem oyunlarından keyif alıyorsanız ve birazcık da aksiyona karşı değilseniz bunu es geçmek istemezsiniz.
Kampta neler var? Ateş başında marşmelov yapabiliyor muyuz? Valla ben marşmelov tanımına denk gelmedim lakin yemek için iki karakteri yanınıza alıp “Bakın sizin için ellerimle yaptım” deme faslı motamot devam ediyor. Herkesin farklı yemek tercihleri var natürel, o yüzden yaparken onlara da dikkat etmek lazım. Yazıda üniteleri eşleştirip antreman yaptırtabildiğinizden bahsetmiştim esasen. Buna ek olarak “Şu kütüphaneyi de bir düzenleyiverin” ya da “Hadi atları tımarlayalım!” üzere ekstra aktiviteler de katılan karakterlerin ortasındaki alakayı geliştirmenin yanında size bazen bonuslar veriyor.
Ve natürel ki, Three Houses’ın en sevilen (!) kısmı olan “ÇAY VAKTİ!” ise… artık yok. Onun yerine C üstü alakanız olan karakterleri “Expedition”a çağırabiliyorsunuz. Bir arada at üstünde çayır çimen (ileride farklı biyomlar da açılıyor) gezmeye davet ettiğiniz bu aktivite tam olarak çay vakti üzere işliyor. Karşınızdaki karakterle sohbet edebiliyor ya da onlara çeşitli sorular sorabiliyorsunuz. Toplamda üç yanıt hakkı doğuyor, üçünü de yanlışsız bilirseniz karşınızdaki karakteri… eee, gözlemleme bahtı kazanıyorsunuz. Ayrıyetten armağan falan da verebiliyorsunuz bunu yaparken, böylelikle aranızı yeterlice sıkı fıkı tutmak için hoş bir fırsat oluyor. Bazen birtakım karakterler Expedition’a çıkmak istediklerini bilhassa belirtiyorlar, o da aklınızda olsun. Bütün bu toplumsal mini-oyunların içerisinde kampın işlevlerini geliştirmek de elinizde. Harita ekranında etrafı keşfederken bulduğunuz hammaddelerle tüccarların satış yelpazesini genişletme, eğitim alanlarını büyütme, karakterlerinizin ekstra özelliklerini geliştirecek taktikler açma, demirciyi büyütme vb. bir sürü geliştirme açılıyor. Kampınız geliştikçe kampta yapabileceğiniz şeyler için gereken aktivite puanlarınız da artıyor olağan. |