Oyun içi vakit öldürmelik mini-oyunların çılgınca büyüyüp kendi ayakları üzerinde duran bir deve dönüşmesinin en hoş örneğidir herhalde Gwent. Evvel oyun içindeki küçük halinden kopup kendi tam teşekküllü oyununa çıktı; bugüne bugün yeni ek paketi de gelmişken hâlâ en çok oynanan kart oyunlarından birisi. Onun üzerine Thronebreaker: The Witcher Tales üzere beklenmedik lakin yeterli manada sürpriz olmuş bir tek kişilik ek oyun çıkartması yaptı CD Projekt. Şimdiyse sessiz sedasız, önden haber vermeden “Bu ortada yarın şöyle bir oyunumuz çıkıyor. Tek Kişilik, evet. Witcher’ların yaratılışını anlatacağız ve Gwent’i Roguelike tipiyle birleştiriyoruz” diye Rogue Mage’i önümüze atıverdiler. Bu haberin hangi bir cümlesine “N-Ney?” diye şaşıracağımıza karar veremeden oynamaya başladık natürel bir yandan…
Ya aslında başta kulağa çok garip geliyor ancak tam olarak tek kişilik bir Roguelike Gwent deneyimi elimizdeki. Ne eksik ne fazla. Öykü olarak Thronebreaker yoğunluğunda bir şey beklemeyin. Olay büyük ölçüde “Araya bir iki diyalog serpiştirdik ve boss’ları yenerseniz de konuyu ilerleten kimi orta sahneler çıkıyor”dan ibaret daha çok. Alzur ve Lyliana ismindeki iki büyücü “Yahu biz bu kadar canavarla nasıl baş edeceğiz? Keşke Witcher diye bir mutant icat etsek de gidip bu yaratıkları kesse” diyor ve birinci kısım de onların bu deneyine adanıyor. Haritada adım adım ilerleyip üç mutajeni toplayarak deneyi gerçekleştirmeye çalışıyoruz lakin bu o kadar kolay olmuyor zira gereken son mutajen kar beyazı bir ejderha olan Albastra’dan elde ediliyor. Ben birinci seferde artık güzel oynadığımdan mı yoksa acemi talihinden mı bilmiyorum fakat son boss’a kadar gelince biraz ukala bir halde “Eee, döveriz ya bunu da” dedim. Sonuç olarak da beni yerle yeksan ve tuzla buz etti; kartlarım önünde buz keserken 0 puanla kapatıverdim maçı. Lakin esasen Roguelike çeşidinin olayı da bu değil mi? Asıl konu tekrar tekrar deneyip düzey atlamak, her seferinde değişen harita üzerinde yeni yollar seçmek, daha çok güçlenmek ve elimize geçirdiğimiz, açtığımız yeni silahlarla en nihayetinde önümüzü tıkayan o pürüzün üstesinden gelmek…
Peki bu üstesinden gelme işini nasıl yapıyoruz? Gwent oynayarak. Standart Gwent’e nazaran bir tık kolaylaştırılmış ve törpülenmiş hali bu doğal. Örneğin iki yerine tek cinsten oluşuyor maçlar, o yüzden de “İlk tıpta rakibime bilerek yenilmiş üzere yapayım da kartlarını harcasın” üzere bir konu yok bu sefer. Birinci siz oynuyorsunuz, sonra rakibiniz oynuyor; bir siz, bir o derken birebir çeşitte bitiriyorsunuz eldeki aksiyonları. Sonuç olarak alanda kimin daha fazla puanı varsa o galip ayrılıyor. Şayet yenilirseniz o denemenizde kazandığınız toplam maç sayısı üzere istatistikleri görüp laboratuvar ekranına geri dönüyorsunuz. Ta ki bir sonraki denemeye kolları sıvayana kadar.
Daha çok RNG ekleyelim!
Bu ortada kolaylaştırılmış hali diyorum ancak bu sizi aldatmasın. Karşınıza çıkan düşmanların her birinin farklı düzeyleri ve çeşitlerine nazaran değişen oynanış biçimleri olduğundan aslında nitekim de bir Witcher üzere düşünüp planlama yapmanız gerekiyor. Mesela elinizdeki büyülere çok bel bağlıyorsanız Maxii, the Mage Hunter karşınıza çıktığında bu yaklaşımınızı bir durup tekrar düşünmenizi tavsiye ederim, çünkü siz o özel büyülerinizi her kullandığınızda çeşitli avantaj sağlayan kartlara bel bağlıyor kendisi. Ya da mesela Lanternbearer Wraith, elindeki Specter kartlarını alana yaymaya çalışıyor -ki 6 ya da daha fazla Specter kart oyunda olduğunda her cins bütün birimlerinize 3 hasar verebilsin. Olur da bu özel yeteneğe dikkat etmez ve tedbir almazsanız ne kadar üstün eliniz olursa olsun ordunuz bir anda sıcaklık dalgasının ortasında kalmış Avrupa üzere erimeye başlayabiliyor. (Kusura bakmayın fazla spesifik olduğunun farkındayım. Ben bunu yazarken hava 39 derece de)
Oynanan kartlara ve özelliklerine dikkat etmek Rogue Mage’de muvaffakiyete ulaşmanın kilit noktası. Yoksa gidip de Veil özelliği olan ve haliyle Status efektlerinden etkilenmeyen kartlara Bleed atmaya çalışıp “Aaa, niçin kanamıyor ya bunlar?” demeniz işten bile değil. Son olarak karşınıza çıkacak birinci büyük mani için de ufak bir taktik vereyim: Albastra’nın kanatlarını yok etmek ve yanındaki ünitelere azar azar bile olsa sistemli hasar vermek galibiyete giden yola adeta kırmızı halı sermek üzere oluyor. Ben kendi kullandığım taktikte Giantslayer ve One-Eyed Betsy üzere büyük oynayan kartlara bel bağladım ve Yennefer: Conjurer kullanarak en yüksek puanlı kartlara 1 hasar verme yeteneğine abandım çokça. Buradaki püf nokta rakibin en yüksek puanlı kartı 8’se ve üç tane 8 puanlı kartı varsa bu özelliğin üçüne birden vuruyor olması. Böylelikle rakip kartları birebir düzeyde tutmayı başarırsanız topluca biçebiliyorsunuz ve çok da keyifli oluyor; tavsiye ederim.
Siz oynadıkça bir yandan düzey atlıyorsunuz demiştim ya, düzey atladıkça da yeni kartlar, iksirler, büyüler ve yeteneklerin yanında desteler de açılmaya başlıyor. Maceraya hayli standart bir deste olan Bulwark’la başlıyorsunuz; 15. Düzeyde Savage Fury, 25’te Hive Mind, 45’teyse Chaos desteleri açılıyor. Her destenin özel ve standart kartları farklı, oynanış tarzları de birbirinden önemli formda ayrılabiliyor. Mesela Bulwark biraz daha eski, alıştığımız “Northern Kingdoms” tadında oynanışa sahipken Hive Mind daha çok “Monsters” destesini anımsatıyor. RNG yani rastgelelik dozajı olağan Gwent’e nazaran biraz daha fazla olduğundan karşınıza çıkan her aktiflik ve savaş üzerinde tam hakimiyet sağlayamıyorsunuz. Ancak desteniz ve başlangıçta seçtiğiniz anahtar kartlar büyük ölçüde stratejilerinizin bel kemiğini oluşturuyor.
Thronebreaker hem yeniden beklenmedik olması hem de bir kart oyunu için fazla âlâ RYO mekanikleri içermesiyle beni biraz şımarttığından olsa gerek, Rogue Mage beni ne çok gaza getirdi ne de büyük hayal kırıklığına uğrattı. Tam ortada kalan, oynadığıma pişman olmadığım lakin oynamasam da çok büyük bir kayıp saymayacağım lakin 50TL’lik fiyatını düşününce kelepir diyebileceğimiz bir deneyim sundu. Siz de beklentinizi ona nazaran ayarlarsanız ve biraz daha farklı bir Gwent macerası fikri cazibeli geliyorsa kurak yaz günlerinde keyifli vakit geçirtebilir. The Witcher 3 ile hayatımıza giren bu küçük oyuna karşı doygunluk düzeyine ulaştıysanız Rogue Mage’in çok da yeni bir şey sunmadığını da unutmayın tekrar de.