Looter oyunları seven biri olarak inanın son periyotta ne kadar hayal kırıklığı yaşadığımı, ne kadar sıkıldığımı ve ne kadar bıktığımı anlatamam hakikaten. Destiny, Division ve Borderlands’te her şey hoştu. Akabinde Destiny 2 geldi, hayal kırıklığı. Sonra Division 2 geldi, fazla uzun sürmedi hayal kırıklığına dönüşmesi onun da. Borderlands 3 de her ne kadar başta eğlenmiş olsam da oyun sonuna geldikçe baymaya başlamıştım. Anthem’in temelde hoş lakin hedefsiz oynanış döngüsüne ya da Avengers’ın “Siz ne yapıyorsunuz kardeşim?” dedirten haline girmeme gerek bile yok. Son periyotta bir tek Destiny 2 son döneminde topluyor olsa da kalıcı olarak geri dönmem için pek de sebep sunmuyor. Kısaca ortada “Gireyim de biraz adam öldürüp loot toplayayım” diyebileceğim bir oyun kalmamıştı. Yeni, taze ve eğlenceli bir şeyler aradığım bu devirde Outriders giriverdi bir anda ortama.
Outriders’ın en büyük artısı benim yeni bir şeyler aradığım bir periyotta girmesinin yanı sıra, geliştiricisi olan People Can Fly’ın oyunun çıkmasından birkaç ay evvel Twitter üzere toplumsal medya platformlarındaki tutumlarıydı. Bir yandan güvendiğimiz dağlara karlar yağıp çığlar düşerken (öhm, CDPR), başka yandan oyunları hakkında bu kadar net olan ve daha evvel isimlerini Bulletstorm dışında duymadığım bir firmanın bu halleri gerçekten etkilemişti beni. Oyunun demosu hakkında onlarca tweet attılar, oyunun ne olduğunu ve ne sunduğunu açıkça belirttiler, çıkış gününden bu yana yaşanan meseleleri açık açık anlatıp üstlendiler. Topluluk idaresi hakikaten inanılmaz ve oyun berbat bir şey olmuş olsa bile “yiğidi öldür hakkını yeme” diyerek bunları yeniden anlatırdım. Lakin şükür ki oyun berbat bir şey olmamış.
ENOCH’A HOŞGELDİNİZ
Outriders’ın kıssası Dünya’nın ağzına edilip, insanlığın yaşayabileceği diğer bir gezegen olan Enoch’un bulunması ve insan ırkının devam etmesi için seçilen 500.000 kişinin bu gezegene varmasıyla başlıyor. Ana karakter olan bizse o 500.000 kişi inmeden evvel gezegeni denetim gayeli önden gönderilenlerden biriyiz. Bu denetim misyonu sırasında bir sinyal geliyor, o sinyali bulmaya çalışırken aslında bu gezegenin o kadar da inançlı olmadığını öğreniyoruz derken bizim takımın başındaki adam 500.000 kişinin geri kalanını da indirmeye çalışıyor, onlarla çatışırken fırtınalar kopuyor falan derken kendimizi dondurulmuş bir halde buluyor ve 31 yıl sonra da tekrar canlandırılmış formda buluyoruz. Kıssa de o sinyalin peşinde devam ediyor.
Kısaca ortada bir hedefi olan senaryo var ve bir nevi “yolculuk hikâyesi”ne dönüşüyor oyun açıldıkça da. Kusursuz mi yazılmış? Muhakkak hayır. Bilhassa oyunun birinci çeyreğindeki diyalogların büyük bir kısmında o kadar argo var ki bir noktadan sonra sahiden sallamayacaktım kıssasını ancak oyun ilerledikçe seyahatimize farklı farklı karakterler katılıyor ve bunlarla birlikte biraz toparlanıyor ortam. Bilhassa ana karakterin neredeyse herkese karşı farklı halde konuşuyor oluşu hoşuma giden ufak ayrıntılardan biri.
Bu ortada evet, ana karakterimiz konuşuyor. Kendi kişiliği var ve bu kişilik “her şeyden irrite olan bir muhteşem kahraman” diyebilirim. Bilhassa yan misyonlarda girdiği diyaloglar, herkesin “Oraya giden geri gelemez” laflarını “Oldu canım” edasıyla sallamaması ve oyunun genel olarak kuru mizah anlayışı bayağı eğlenceli anlar çıkmasına yol açıyor. Oyunda önemli ve bazen “Vay arkadaş…” dedirten anlar da var alışılmış lakin öne çıkan kısmı açık orta farkla bu kuru mizah anlayışı. Bu yüzden de sadece o çok anları yaşamanız için yan vazifeleri de yapmanızı öneriyorum.
YOK O DENLİ SİPERE YATMAK
Outriders özünde siper tabanlı bir TPS oyunu, bir nevi Gears ya da Division diyebiliriz. Ancak o iki oyunun bilakis Outriders’ta sipere yatıp çatışmaya çalışmak yapabileceğiniz en büyük kusurlardan biri olabilir, hele ki etrafınız kalabalıksa. Zira oyun Gears ya da Division üzere ağır ve yavaş değil, biraz Doom üzere hatta. Yerinizde fazla durmamanız ve oyunun size verdiği yeteneklerle silahları tabanına kadar kullanmanız gerekiyor. Oyunun kısımlarından düşmanlarına kadar tüm tasarımı bunların üstüne ve şayet daha âlâ loot istiyorsanız World Tier’ı yükseltmeniz gerekiyor, haliyle de oyunun oynanış döngüsüne daha da hâkim olmanız gerekiyor. Zira Outriders’ın yapay zekâsı piyasadaki en âlâ yapay zekalardan olmasa bile en agresiflerinden ve zorluk yükseldikçe de agresiflikleri sizin kusurlarınızı cezalandırıyor.
Oyunun temel oynanış döngüsü de seçtiğiniz sınıfın sunduğu yetenekleri çokça ve mantıklıca kullanmaya dayalı. Alışılmış ki silahlarınızı da kullanacaksınız ancak ekseriyetle canınızı doldurmak, düşmanların yeteneklerini engellemek ve canlarını daha süratli bir halde düşürmek için bu yetenekleri daima bir biçimde kullanmanız gerekiyor. Ben oyunun birinci birkaç saatini Gears oynarmış üzere oynamaya çalıştığımda bayağı hudut olmuştum. Akabinde seçtiğim sınıfın özelliklerine (Devastator) yakından bakıp ona uygun oynamaya başladım, silahlarımı da sınıfımın verdiği özelliklere nazaran ayarladım ve o noktada oynanış döngüsünün içine güzelce girdim. Bu sunulan yeteneklerin birçoklarının da güç fantezisini tatmin ediyor oluşu hoş yarar sağladı olağan.
Bu oynanış döngüsünün sarıp sarmaması çok değerli bir ayrıntı, zira kıssayı bitirip tüm yan misyonları yaptıktan sonra ortada endgame içeriği olarak şimdilik “Expedition” olarak isimlendirilen, bir nevi Diablo’daki Riftleri anımsatan bir oyun modu var. Oyun modunun tam olarak ne olduğunu açıklamam resmen ağzınıza fırın küreğiyle spoiler dayamam olur ancak en spoilersız biçimde verilen müddet içerisinde misyonu bitirmeye çalışıyorsunuz diye açıklayabilirim sanırım. Altın, Gümüş ve Bronz mühletleri var ve ne kadar süratli bitirirseniz alacağınız lootun pahası o kadar yüksek oluyor. Ayrıyeten Expedition vazifelerinin de oyunun World Tier’ları hariç bir tier sistemi var ve en yüksek düzey lootları burada alabiliyorsunuz. Paragrafın başında da dediğim üzere, şayet oynanış döngüsü sardıysa endgame de sizi sıkmayacaktır. Lakin bir an evvel örnek aldıkları Diablo üzere dönem mantığını oyuna eklerlerse çok hoş olur, zira bir noktadan sonra her şeyi toplamış olacağız illaki.
ÇEŞİTLİLİĞE DOYAMADIM
Outriders’ın piyasadaki başka looter shooterlara karşı en büyük farklarından biri sunduğu sınıf ağacı olsa gerek. Her sınıfın üç kola ayrılan ve o kollarda daha da detaylanan bir sınıf ağacı var ve oynama biçiminize nazaran bu sınıf ağaçlarını ayarlayabiliyorsunuz. Mesela benim oynadığım sınıf olan Devastator daha yakın aralık çatışmalara odaklı bir sınıf olduğundan ötürü Shotgun hasarını arttıran ya da “yakın mesafe” olarak kabul edilen uzaklığı arttıran yetenekler bulunuyor sınıf ağacında. İşin daha da hoş tarafı, şayet sınıf ağacındaki tercihlerinizi beğenmediyseniz ya da oynanış formunuzu değiştirmek istiyorsanız istediğiniz vakit, istediğiniz üzere sıfırlayabiliyorsunuz ve tüm puanlarınızı geri alıp dağıtabiliyorsunuz.
Bunun yanı sıra sınıfların sunduğu oynanış şekilleri da herkese hitap eden cinsten. Oyunda toplamda 4 tane sınıf var: Yakın aralığa ve “vur-kaç” stratejisine dayalı, uzay vakti büken Trickster, orta uzaklıkta bir nevi DPS ateş büyücüsü olan Pyromancer, yakın aralıkta milletin başına taş atıp tank sınıfı işini gören Devastator ve uzak aralıkta ekipmanlarını kullanarak şifacı ve dayanak sınıfı işlerini üstlenen Technomancer. Ben birinci oynayışımda (tıpkı her sınıflı oyunda olduğu gibi) tank sınıfı işlerini yapan Devastator’ı seçtim ve çok derecede eğlendim. Endless Mass yeteneğini açtıktan sonra o yetenekle düşmanları bir yere toplayıp, akabinde Gravity Leap’le hepsini temizlemek inanın çok derecede tatmin ediyor insanı.
Bir başka büyük farkıysa zırhlar ve silahlar için sunduğu mod çeşitliliği. Evet, gibisi bir muhabbet Destiny için de var ama Outriders’ın sunduğu mod çeşitliliği oynayış formunuzu istediğiniz üzere şekillendirmenize hoş bir formda yardımcı oluyor. Bu modların ortasında dodge’unuzu bir nevi ışınlanmaya çeviren bir mod ya da silahla vurduğunuz hasarı can olarak geri döndüren modların yanı sıra düşmanlara makul tesirler bırakan ya da yeteneklerinizi güçlendiren çokça mod da bulunuyor. Benim açık orta favori modlarımdan biri Auto Shotgun için kullandığım şarjörün %35’i boşken düşman öldürünce şarjörün tamamını dolduran mod olsa gerek. Devastator sınıfı, çok uygun bir Auto Shotgun ve bu mod birleşince ufak düşmanları temizleme ve düşmanları üstüne çekme, kısaca tank vazifesini üstlenmeyi çok derecede kolaylaştırıyor.
Silah ve zırh çeşitliliği de modlar kadar tatmin edici. Auto Rifle, Sniper, Auto Sniper, Shotgun, Auto Shotgun, SMG, LMG üzere klasik silahların yanı sıra Double Gun diye başka bir silah da var ve bu silahların hepsinin de üç farklı modu var. AR, Double Gun ve SMG için silahın atış biçimini (otomatik, üçlü ve tekli) değiştirebiliyorken, Shotgun üzere silahın mermi cinsini değiştirebiliyorsunuz. Zırhlardaysa ekseriyetle karakterin muhakkak aralarda verdiği hasarı, yetenek gücünü ve tekrar dolma müddetini arttıran özellikler bulunuyor. Tip olarak zırhlar ve silahlar bilhassa Epic (mor) düzeyinde hoşlaşmaya başlıyor ancak Legendary (sarı/turuncu) silahların dizaynları ve özel modları hakikaten insanın ağzını açık bırakıyor. Şu ana kadar her ne kadar benim Devastator’ım için biraz gereksiz olsa da Ice Berg isimli Sniper’ın ve düşürdüğümden beri kullandığım Thunder Bird isimli AR’ın dizaynlarına “dibim düştü” desem yeridir. Legendary zırhlar konusunda kararsızım fakat Epic zırhlar bile şimdiden görsel olarak tatmin ediyor. Yalnızca bu yüzden de oyunun en büyük eksiğinin Transmog olduğunu düşünüyorum. Birden fazla looterın sonradan (hatta yıllar sonra) getirdiği birçok özelliği şu an Outriders’ta direkt bulabiliyoruz ama Transmog üzere neredeyse her looterda herkesin aradığı özelliklerden birinin olmaması biraz can sıkıcı.
VAR BU İŞTE BİR ANORMALLİK…
Pekala yok mu bu Outriders’ın hiç derdi? Var doğal, toplumsal medyada bulunuyorsanız ya da oyun dünyasını takip ediyorsanız görmüşsünüzdür çokça sorunları de. Birinci üç-dört gündeki sunucu sorunları ve daima çökmeler bu düşüncelerin başını çekiyor elbette.
Sunucu sorunları büyük bir oranda çözüldü, şu an oyuna rahatlıkla girebiliyorsunuz lakin durduk yere oyunun çökmesi üzere meseleler hala çözülebilmiş değil. Ben bu incelemeyi yazarken People Can Fly yeniden uzunundan bir güncelleme yazısı paylaştı ve önümüzdeki hafta birinci büyük yamanın geleceğini ve bu problemlerin büyük bir kısmını çözeceklerini söylediler, ancak benim de kendi deneyimimi paylaşmam lazım ve endgame’e kadar problemsiz geldikten sonra bilhassa çökme problemlerini çokça yaşamaya başladım. Neyse ki incelemeyi yazabilecek kadar oynadığımdan (40+ saat) ötürü bu yamaya kadar orta verdim lakin sahiden can sıkıcı olmaya başlamıştı. Her envanterde ekipman değiştirmeye çalışırken çökmesi gerçekten delirtti beni.
Bunun yanı sıra oyun görsel olarak da bir tuhaf. Oyunun PS4 ve Xbox One için de çıktığını hatırlatmakta yarar var lakin o kadar büyük olmayan lakin tatmin edici boyutlarda olan haritaları kimi kısımlarda çok hoş görünürken bazen de PS4 kuşağının başındaki oyunlar üzere görünüyor. Lakin en azından Series X’te birkaç kısımdaki FPS düşüşlerini saymazsak çoklukla 60fps oynadığımı söyleyebilirim.
Oyunun alışılmış ki en can sıkıcı yanlarının başında gereksiz yere giren, yükleme ekranlarını gizlemek için kullanılan orta görüntüler var. Dediğim üzere, o kadar büyük ve açık bir dünyaya sahip değil Outriders’ın haritaları lakin birtakım vazife bölgelerine girerken orta görüntü girmesini hala saçma buluyorum. Evet, People Can Fly oyuncuları senkronize etmek için kullandıklarını söyledi ancak bunun hala daha âlâ bir halde yapılabileceğine inanıyorum.
Lakin benim canımı EN ÇOK sıkan şey boss dövüşlerindeki checkpoint yetersizlikleri. Evet, oyunda boss dövüşleri var ve hatta birkaç tanesi de bayağı büyük ve eğlenceli. Ama şayet benim üzere oyunu daima açtığınız en son World Tier’da oynamak isterseniz çokça öleceksiniz ve boss dövüşleri de öleceğiniz kısımlardan biri. Fakat işte sorunumuz şu ki, üstteki “gereksiz orta sahne” kaygısı bu boss dövüşlerinde de var. Boss faz değiştirirken ortaya ara görüntü giriyor, bir şeyler oluyor, akabinde dövüşe devam ediyorsunuz. Diyelim ki ikinci ya da üçüncü fazına geçtikten sonra da öldünüz. E haliyle en baştan başlarsınız diye varsayım ediyorsunuz lakin oyun sizi direkt boss dövüşüne gelmeden evvelki yere atıyor direkt boss dövüşünün başından başlatmaktansa. Durduk yere tekrar orta görüntüleri izliyorsunuz…
Bunun en can sıkıcı örneği de oyunun son boss dövüşünde. İki fazdan oluşuyormuş üzere gösteriyor oyun boss dövüşünü, ancak o iki faz değil aslında. Tıpkı bossla iki sefer dövüşüyorsunuz. World Tier’ı düşürseniz bile boss dövüşünün tek bir “fazı” bile bir boss dövüşü kadar sürüyor. İkinci faza geçerken yeniden orta görüntü giriyor, orta görüntüden sonra da ufak düşmanlarla öteki bir yerde çatışıp tekrar bossla karşılaşıyorsunuz. Artık olağan bir dizaynda dersiniz ki o orta kısmı checkpoint vermek için koydular herhalde… Yok. İkinci fazda ölürseniz TEEE BİRİNCİ FAZDAN TEKRAR BAŞLIYORSUNUZ. O yüzden size şimdiden teklifim, şayet solo oynuyorsanız son boss dövüşüne girmeden evvel World Tier’ınızı bir iki tık düşürün. Vallahi çekilmiyor. Umarım en azından bu bossa bir tahlil getirirler önümüzdeki güncellemeyle.
Çoklu oyuncu kısmındaki lag ve glitchler de farklı bir olay zati. Oyunun kıssasını baştan sona kadar solo oynadıktan sonra Expedition’larda artık ister istemez Co-Op gireyim dedim ve lag sahiden can sıkıcı bir durumda. Tahminen ben oyuncuların büyük bir kısmından evvel geldim, ondan uzaktan oyuncularla eşleşiyorumdur lakin matchmaking sahiden külfetli. Şu ana kadar üç kişilik tam bir kadroyla oynama fırsatım olmadı, daima ya solo ya da iki kişi olarak oynadım. PC’de oynayan arkadaşlarım olmasına karşın PC’yle konsollar ortası crossplay şimdilik kapalı olsa da açıldığında daha fazla deneyim etme fırsatım olacak diye düşünüyorum.
YAŞANABİLİYORMUŞ BURADA
Her ne kadar son kısımda bayağı sonlanmış görünsem de Outriders deneyimimden genel olarak mutlu kaldım. Zira Outriders tabanına kadar bir looter shooter oyunu. Live service bir oyun olmayışı ilginizi Destiny, Division ya da Anthem’dan daha fazla çekebilir fakat oyun en hasından bir looter ve şayet looter shooter sevmiyorsanız bu oyunun fikrinizi pek de değiştireceğini sanmıyorum. People Can Fly çeşidin en güzel örneklerinden modüller almış, kendi üsluplarıyla birleştirmiş ve ortaya Outriders’ı çıkarmışlar anlayacağınız üzere. Sorunları de çözüldüğünde daha da şad olacağım ve eğleneceğim bir oyun olacak ancak şu an bile beni yeteri kadar tatmin etti. Destiny 2 eski lootları ve yerleri geri getirirken, Division’ın “gerçekçi” lootu sıkıcılaşmışken, Borderlands 3 ve Anthem’ın da hayal kırıklıklarını düşününce, uzun bir vakitten sonra taze lootun peşinden koşmak nitekim şahane bir his gerçekten. Geri dönmek için de sabırsızlanıyorum, daha Expedition’ları gerçek düzgün kasamadım bile!