Dürüst olmak gerekirse bir cins olarak yürüme simülasyonu oyunlarına nasıl bakmam gerektiğini bilmiyorum. Şöyle ki: Teknik olarak bu oyunlar “yürümek” dışında pek bir şey vaad etmiyor. Durum bu olunca sıkıcı şeyler olmalılar ve hatta oyun olarak bile sayılmamalılar değil mi? Yok o denli değil işte. Sahiden keyif alarak oynadığım yürüme simülasyonu oyunları var. The Last of Mr. Chardish de sevinerek söylüyorum ki keyif alarak oynadığım yürüme simülasyonu oyunlarından. Pekala ya yalnızca yürümekten ve yalnızca çok az ölçüde öbür bir hareket bulunduran bir oyun nasıl bu kadar keyifli olabiliyor?
Sahne tozunu son sefer yutmak
Aslında oyunun anlattığı öykü birinci başlarda pek de alışılagelmişin dışında değil. Amerika’dan İngiltere’ye dönen Ella’yı anlatıyor oyun. Ella’nın İngiltere’ye varar varmaz yaptığı birinci iş ise kadim dostu Henry’i aramak. Bunun da bir sebebi var: Evvelden sahne aldığı tiyatro sahnesini son bir defa görmek. Bu nedenden dolayı Henry’den yirmi yaşına basmış otomobiliyle o sahneye götürmesini rica ediyor. Zati olaylar da bu eski ve terk edilmiş tiyatro binasındaki eski eşyalara baktıkça gelişiyor.
Hani dedim ya, “Nasıl bu kadar keyifli olabiliyor yalnızca yürümekten ibaret olan bir oyun?” diye. Bunun sebebi, The Last Show of Mr. Chardish’in atmosferiyle birlikte içinize çekmesi. O terk edilmiş tiyatro binasına vardığınızda resmen yaşanmışlıklar olduğunu hissediyorsunuz. Yalnızca bu da değil, oyunun ilerleyen tiyatral sekanslarında sahneyi resmen “yaşıyorsunuz”. Kimi vakit Zorro misali maskeli kılıçlı bir kahraman, kimi vakit bir kuş, kimi vakit ise eli renkli mi renkli bir fırça tutan bir sanatçı oluyorsunuz. Birbirinden ayrılmış bu “perdeler” (act) de yalnızca oyunun temposunu değiştirmekle kalmıyor tıpkı vakitte sizi atmosferik manada daha da etkiliyor.
Sözün tam manasıyla görsel şölen
Oyunun en güçlü yanı direkt ruhunuza işleyen atmosfer, o bahiste hiçbir kuşkumuz yok. Alışılmış ki bir tiyatro gösterisinin içinde olmak atmosferi güçlü kılan etmenlerden biri. Lakin değerli bir şey daha var. O da cıvıl cıvıl, tatlı görsellik. Şen şakrak öyküler anlatıldığı vakitler bir renk cümbüşü hakimken, üstünde bir şeyler düşünmemiz gereken sekanslarda ise daha sakinleştirici renk paletinin tercih edildiğini görmek mümkün. Yalnızca renk de değil. Etraf, ışık, sanat tasarımı, her şeyiyle sizi etkilemeye çalışıyor oyun. Ve biliyor musunuz, başarılı da oluyor!
Artık bir yürüme simülasyonu oyununa “Ya bu da çok kısa.” diye eleştirmek acımasızlık üzere gelebilir, haklısınız da. Nereden baksanız 1.5-2 saat içerisinde biten bir oyun The Last Show of Mr. Chardish. Başka yürüme simülasyonu oyunlarıyla çabucak hemen birebir anlayacağınız. Ama öteki yürüme simülasyonlarının muvaffakiyetle yapabilip, The Last Show of Mr. Chardish’in yapamadığı bir şey var. O da tekrar oynanabilirlik. Örnek vermem gerekirse The Stanley Parable’ı da keyifle oynamış birisi olarak başka yolları ve sekansları görmek için tekrar tekrar oynamıştım. Ne yazık ki The Last Show of Mr. Chardish’e oyunun finali hariç olmak üzere böylesine bir “tekrardan oynama” sebebi yok.
BURADA DA BUG’LAR VAR, HEYHAT!
Böylesine atmosferik bir oyunda en son görmek isteyeceğiniz şey görsel yanılgılar. Zira kendinizi kaptırmış giderken birden teğe gerçek dışı bir şey görmek bütün büyüyü öldürüyor. The Last Show of Mr. Chardish’te de çokça olmasa da birkaç tane görsel yanılgı gördüm. Dediğim üzere böylesine kişiyi içine çeken bir oyun sıfır bug içermeli lakin bu türlü bir şeyin teknik olarak mümkün olmadığını da biliyorum. Of, ikilemler!
Bu kadar ağır kıssanın anlatıldığı bir oyunda Türkçe lisanının bulunması ve çevirinin ta kendisi hayli değerli oluyor. Evet, oyunun içerisinde direkt olarak Türkçe var. Hayli şık hareket. Bu mevzuda beni rahatsız eden tek şey oyunun yepyeni yazı tipinin değişerek farklı bir yazı tipine geçmesi oldu Türkçe halini oynarken. Onun dışında çevirisiyle ya da teknik durumlarla alakalı hiçbir sorun yaşamadım.
Yürüme simülasyonu oyunlarını halihazırda seven biriyseniz ve birkaç saatinizi huzurlu bir biçimde geçirmek istiyorsanız The Last Show of Mr. Chardish’i tavsiye etmeden duramayacağım. Lakin birtakım önyargılarınız var ve/veya daha evvel hiç yürüme simülasyonu oynamadıysanız The Stanley Parable, What Remains of Edith Finch üzere oyunları oynadıktan sonra göz atmanızı tavsiye edeceğim.