Marvel Sinematik Cihanı, 10 seneyi aşkın bir müddettir aksiyonun içerisine bazen hoş bazen zoraki mizah serpiştirip bir formül oluşturdu. Bilhassa Avengers: Endgame’den sonra bu formülün sırrı yeterlice afişe olunca gazı kaçmış soda üzere bir hal almaya başladı. İşte bu formülü yine lezzetlendirmek de direktörlerin MCU içerisindeki en büyük katkısı. Yoksa Kevin Feige ve takımının hazırladıkları planlar dahilinde hiçbir direktöre hayal ettiği kadar özgürlük alanı tanınmıyor. Bu cihan bütünlüğü açısından tutarlılık sağlasa da her sinemanın karbon kopya olmasına neden oluyor.
Taika Waititi ve James Gunn bana nazaran bu formülü en lezzetli hale sokan isimlerin başında geliyor. Thor: Ragnarok ve Guardians of the Galaxy sinemaları zoraki komikliklerle değil sahiden cümbüş dozuyla insanı güldürmeyi başarıyorlardı. Love and Thunder’ın bu vakte kadar gösterdiği tüm işaretler de yeniden Taika Waititi soslu bir MCU sineması izleyeceğimiz istikametindeydi. Lakin şunu en baştan söyleyeyim Love and Thunder, özgünlük manasında Ragnarok’un hayli gerisinde kalmış. Yeniden de sinemanın çok uygun olduğu yanlar var lakin yeniden de orta sıra ağza gelen yavan tat insanların keyfini kaçırabilir. Love and Thunder’ın sürprizlerini bozmaktan mümkün olduğunca kaçınarak İkili Thor’lu ve Gorr’lu bu maceraya bir göz atalım;
Galaksinin Sigortasız Koruyucuları
Bizim göbekli Thor’umuzu Endgame’in akabinde Yeni Asgard’ı Valkyrie’e emanet edip Guardians of the Galaxy takımıyla birlikte kozmik bir seyahate çıkarken görmüştük. Ortadan geçen vakitte neler yaşandığını anlatmak da yeniden Taika Waititi’ye düşmüş. Lakin bir direktör olarak değil, Thor’un can dostu Korg olarak dadbod sürecinden godbod sürecine geçişi de öğrenmiş olduk. Sonrasında tekrar tam da bıraktığımız yerde Guardians of the Galaxy ile birlikte cihanda sigortasız bir formda oradan oraya uzaylıları kurtarırken gördük. Guardians of the Galaxy takımı sinemada yer alıyor yer almasına fakat sahne müddetleri oldukça az. Muhtemelen James Gunn’ın üçüncü ve veda sineması öncesi grubun yüzünü eskitmek istememişler.
Zaten Guardians of the Galaxy’lik çok bir durum da karşımıza çıkmadı. Öykümüz büsbütün tanrısal bir öykü. Natürel Star-Lord’u, Groot’u ve Rocket’i tekrar görmek ister istemez bir tebessüme de yol açtı. Aslında sinemanın başında Thor’un GOTG grubuna nasıl adapte olduğunu daha doğrusu onları nasıl kendi yoluna ikna ettiğini görüyoruz. Sinemanın bana nazaran en eğlenceli kısmı olan müziklerinin de nasıl bir tesir yaratacağını çabucak en başta hissettik. Thor’un God of Thunder’dan God of Disaster’a bir anda geçtiği anları saymazsak hayli karizmatik bir hali vardı ve görünüşe nazaran meditasyonlar işe yaramış.
Galaksinin Koruyucularına kendi sinemalarında görüşmek üzere veda ederken Love and Thunder’ın kendi kaygılarına yanlışsız birinci seyahatimiz başlıyor. Yeni Asgard artık bir balıkçı kasabası değil bir turizm cenneti olmuş ve Kral Valkyrie televizyon reklamları dahil her yerde bu bereketli diyarın tanıtımını yapıyor. Bu hafif parodimsi durum Valkyrie’ye de başka bir karakter kattığı için benim hayli hoşuma gitti ancak öykü kızışmaya başladıkça buraları da hemencecik unutuverdik. Sinemadaki problemlerden birisi de olayların fazla süratlice geçiştirilmesi olmuş. Lakin birtakım sahneler gereğinden fazla uzun olduğu için bu sefer de ortaya bir tutarsızlık çıkmış. Tahminen sinemanın birinci taslaktaki hali daha uzundu fakat son versiyonda kısaltmaya gittiler, bilemiyorum.
Çekiç Latifelerinin Sonu Yokmuş
Hela ile olan dövüşünde biricik cazibeli Mjolnir’i kaybeden Thor, yeni silahı Stormbreaker ile düzeyli ancak samimi bir bağa sahip. Bifrost vazifesi de gören bu çekiç sayesinde her yere ışınlanabilen Thor’un Gorr’un namını birinci duyması da bu halde oluyor. İlah Kasabı’na birazdan ayrıyeten değineceğim lakin evvel çekiç latifelerinin yeni kudretli Thor’u, Jane Foster’a bir bakalım. Taika Waititi aşikâr ki çok fazla çizgi roman okuru üzere Jason Aaron’un yazdığı The Mighty Thor’dan oldukça etkilenmiş. Çizgi romanlardakine oldukça paralel ilerleyen bir Jane kıssası var ve Tabip Foster da kendisine sıkça Mighty Thor diyor.
Mighty Thor denilmesinde kasvet yok lakin ortada Mjolnir yükünde bir çekiç latifesi paradoksu var. Çünkü sinemada orta ara yalnızca lakin yalnızca çekiç latifeleri yapıyor. Slogan bulmak için bu kadar kendini zorlayan Jane Foster da zoraki gözükmüş tüm latifeleri çekiç üzerinden yapmaya çalışan sinemanın tonu da bir anda yavanlaşmış. Fakat şahane bir dokunuş ile Stormbreaker ile Mjolnir ortasında bir kıskançlık krizi ortaya çıkmış. Evet, Stormbreaker isimli balta Mjolnir isimli alımlı Thor’dan kıskanıyor ve ortaya baya absürt sahneler çıkıyor. Neyse ki Thor ve Stormbreaker birinci biralarını içip duygusal bir konuşmayla bu sorunu konuşarak halledebiliyorlar.
Filmden evvel Taika Waititi çokça Russell Crowe’un Zeus’unu övmüştü. Durum bu türlü olunca ben de Zeus’u biraz daha önemli görmeyi bekliyordum zira geride bir de Gorr tehdidi var. Ne yazık ki Zeus büsbütün lakin büsbütün bir parodi karakteri olarak resmedilmiş. Yalnızca Zeus değil cihan içerisindeki neredeyse tüm ilahlar güldürü ögesi olarak bir çırpıda harcanmış. Öykünün merkezine kainatın en büyük ilah kasabını koyup “tanrılar aslında kocaman denyolar” bildirisini vermek bir bakıma akla yatsa da böylesine önemli bir tehdit karşısında kimsenin tek söz etmemesi hayli abes bir durum. Öyküyü yalnızca Mighty Thor ve Thor Odinsson üzerine ağırlaştırmak için başka elementler biraz ziyan edilmiş.
Öldüren Latife: Gorr Edisyonu
Çizgi roman külliyatında yaklaşık 10 yıllık bir geçmişe sahip olmasına karşın Gorr sahiden olağanüstü bir karakter. Sinemadaki Gorr’a geçmeden evvel çizgi romanlardaki “Öz gerçek Gorr Kimdir?” diye merak ediyorsanız okuyabilirsiniz. Gorr’u ve haklı davasını çok seven biri olarak Christian Bale’in role gelmesine çok sevinmiştim. Sinemadaki Bale performansı da sahiden çok başarılıydı. Lakin benim Taika Waititi’nin Gorr’a bakışıyla ilgili önemli meselelerim var. Öncelikle karakteri fazla Jokerize etmişler, tamam Gorr da özünde nitelikli bir mecnun lakin adeta Killing Joke’un mottosu olan “delirmek için bir makûs gün yeter” havasında bütün sinema mecnun gülüşleri atan Gorr görmek biraz şaşırtan oldu.
Öte yandan Gorr’un Necrosword’a sahip olması tüm ilahların en büyük dehşetli düşü olmasını oldukça hoş vermişler. Yeniden de sinemanın açılışındaki Gorr’un orijin kıssası hariç bu kılıcın hakkını veren tek bir sahne bile yok. Daha çok kılıcın namından korkuluyor lakin aksiyon içerisinde Necrosword olağan bir mitik kılıçtan farksız. İşin içerisine kozmik tarafı tam manasıyla katmak için yerleştirilen Eternity fikri de Gorr açısından çok mantıklı fakat yeniden karakterin tüm maksadını bir çırpıda silebilecek mantıksızlıklar bulunuyor. Giderek Jokerimsi bir hal alan Gorr şayet sonunu da bu türlü getirebilseydi en azından kendi içerisinde dengeli olurdu. Lakin günün sonunda Gorr bile MCU’nun oturup konuşulabilecek düşmanlar listesine girince kıssayı bağlama konusunda çok aceleye gelindiğini hissediyorsunuz.
Yine de birtakım noktalarında çok vıcık mizaha kayan sinemada Gorr en azından girdiği sahneleri biraz daha önemli hale sokabilen yegane etken. Bir evvelki MCU sineması Doctor Strange in the Multiverse of the Madness’ın da en büyük dertlerinden birisi yeniden bu ciddiyet/komedi istikrarıydı. Evlatları için her şeyi göze almış psikopat bir Scarlet Witch’ten kaçarken bu kadar latife yapabilmek ne kadar absürtse kainatın en büyük ilah katilinin peşinden giderken bu kadar latife yapabilmek birebir derecede saçma. Bir noktadan sonra tüm bu latifeler, komiklikler beni sinemadan hatta bu gidişle sinemalardan soğutmaya başlıyor.
Çocuk Öyküleri Yaş Sonuna Takılmıyor
Epey zalim ve gözünü hırs bürümüş Gorr’un kıssasını +18 izleyemeyeceğimiz için bir yumuşatmaya gidileceği bariz muhakkaktı. Zati sinemanın arkaplan kıssasını de Korg’un çocuklara anlattığı masallar üzerinden takip ediyoruz. The Mighty Thor’un Mjolnir’e kavuştuktan sonra başladığı tanrıcılık/kahramancılık oynama serüveni birinci başlarda çok hoş gözüküyordu hele Mjolnir’in parçalandıktan sonra yeni geliştirdiği dövüş hareketi baya hoşuma gitti. Bu hareketi şayet Marvel’s Avengers oyununda yapabiliyorsak bir daha yükleyip Mighty Thor ile biraz tıpkı düşmanları tekraren dövmek isteyebilirim. Sinemanın en büyük artılarından bir oburu ise müzikleri. Aslında fragmanlarda oldukça gaza getirici müzik tercihleriyle birlikte hoş bir seçki bekliyordum. Sinema en azından bu manada ziyadesiyle beklentilerimi karşılamayı başardı. Birçok dövüş sahnesi ve epik girişlerde seçilen müzikler gaza getirme konusunda başarılı olmuşlar. Muhtemelen o müzikler olmasa birçok sahne hayli yavan hissettirecekti.
İşte bu çocuk masalları formatında güzelce minnoşlaştırılmış Mighty Thor kıssası de ardındaki hüzünlü olayları yansıtmaktan çok latife materyali haline getirilince gerçekten hayal kırıklığına uğradım. Haydi yeni jenerasyon Thor dedik, komik halini bağrımıza bastık. Taika Waititi canlandırıyor renk katıyor diye Korg’u da anladım. Lakin Natalie Portman’ın canlandırdığı Jane Foster’ın çok daha kıymetli bir sıkıntısı var. Beğenilen bundan bir sene ya da biraz daha evvel Portman, “Jane Foster’ın öyküsü Marvel için fazla karanlık” demişti. Keşke bu karanlık öykünün parlaklık ayarlarıyla oynayıp sinemaya eklemek yerine Jane’e yeni bir kıssa yazsaydınız da Jason Aaron’un hoş yapıtı biraz daha huzur bulabilseydi.
Korg’u anlamasına anlıyorum ancak tıpkı No Way Home’daki Ned karakteri üzere bir mühlet sonra “yeter artık” noktasına geldim. Tamam Taika hocam göz önünde olmayı, latifeler yapmayı sen de seviyorsun ancak zati senden öteki sinemadaki herkes her türlü latifeyi yaptığı için bir de senin ekstra eklenmen sinemanın havasını uygunca kaçırıyor. Bir de Korg’dan Groot çıkartmaya çalışmışlar o da pek güzel olmamış lakin şayet bir God of War referansı olarak düşünürseniz daha eğlenceli olabilir. Tekrar de Korg’un da ekstra uğraşlarıyla birlikte sinemanın ton sorunu giderek daha absürt bir halde büyümeye devam ediyor.
İlk Yarı 0 Maç Sonu 0,5
Thor: Love and Thunder ile ilgili problemlerden biri de iki devre ortasındaki uyumsuzluk. Sinemanın birinci yarısı büsbütün latifeler üzerine kendini inşa edip öteki bir öykü anlatacakmış üzere hissettiriyor. Lakin ikinci yarıyla birlikte doğal olarak Gorr’un da daha etkin bir halde devreye girmesiyle bir anda ciddiyet yükselmeye çalışıyor. Lakin ortada gözle görülür bir yükselme yok, yalnızca bir niyet var. Durum bu türlü olunca sinemanın tonu da tutarsızlaşmaya başlıyor. Güldürü sinema mi? Önemli bir sinema mi? Anlaşılamaz hale geliyor. Lakin izlediğimizin bir MCU sineması olduğunu bildiğimiz için özünde “mizah” istikameti ağır basan bir sinema olduğunu biliyoruz, keşke bilmesek.
Yaklaşık iki saatlik bir sinema içerisinde Zeus ile birlikte cihanın birden fazla rabbi bir hoş harcandı yahut yok kararında oldu. Thor’un eski sevgili sıkıntıları (sadece Jane değil Mjolnir’i de unutamamış koca yürekli aşk tanrısı) bir noktaya kadar sinemadaki en eğlenceli kısımlardı lakin MCU adetleri gereği o da vıcık vıcık hale gelmeyi başardı. Mighty Thor’a mana yükleyelim, art planını da kıssanın modülü yapalım derken birkaç sahne dışında oldukça önemli hususları bile latife gereci haline gelirken gördük. Gorr The God Butcher üzere ismini duyunca bile ümmet-i cihandaki rablerin tir tir titredeği bir karakteri Jokerleşirken gördük. Ha bir de çocukları sinemanın merkezine koyalım ki anlatılan masallar ekstra vurucu yapılsın diye bir avuç zavallı Asgard memleketlisi çocuğun Stranger Gods misali bir serüvenine tanıklık ettik.
Taika Waititi bu sefer önemli bir hayal kırıklığına yol açtı. Aslında sinemadan çıkınca başımda 7.5 puan vardı ancak yazıyı yazarken sahnelerin gözümün önünde canlanmasıyla birlikte puan 7/10‘a kadar geriledi. Şayet yazı biraz daha uzarsa 6’ya kadar yolu var üzere gözüküyor. Chris Hemsworth, “MCU hayranları istediği sürece Thor oynamaya devam ederim.” dediği için birinci jenerik sonrası sahne biraz merak uyandırdı fakat MCU’nun yakın gelecekte tekrar bir solo Thor sineması yapacağını düşünmüyorum. Sinemayla ilgili tekrar hoş kısımlar orta ara yapılan kaliteli mizah kısımlarıydı fakat bu biraz 2 tane yeterli çilek yemek için bozuk çileklerle dolu bir tabağa yumulmak üzere oluyor. Umarım Taika hocam Star Wars için bu formülden uzaklaşıp, onu sevdiğimiz Jojo Rabbit üzere çılgın işlerine geri dönmeyi başarır.