Aileler epeyce masumane bir niyetle, bebeklerinin tabiat ile de tanışmasını ve alıştığı konut ortamından çok apayrı bir yüzeye temas etmelerini sağlayarak, onların farklı bir tecrübe yaşamasını ister. Lakin gördüğünüz üzere ekseriyetle işler pek de yolunda gitmez.
Şimdi bebeklerin hangi sebeplerle çimlere basmaktan kaçındığına bakalım.
Öncelikle bu tip görüntülere denk gelmediyseniz şu görüntüye göz atabilirsiniz:
Aslında bebeklerin neden bu şekil bir tavır sergilediği noktasında farklı görüşler var.
Görüşlerden birincisi; bebeklerin ahşap, fayans ya da halı üzere daha yumuşak ve rahat yüzeylere alışkın olduklarından, çimlerden korkmaları ve bir ön yargı geliştirmiş olmaları yönünde.
Bebekler büyüdükçe ve hakikat orantılı bir biçimde hudut sistemleri de gelişim göstermeye devam ettikçe; görüşleri, duyumları ve sesleri ağırlaşır. Yani dikine ve bir bakıma keskin bir yapıya sahip olan çimler, onların hazırlıksız yakalanmalarına sebep olabilir.
Düşünülenin bilakis bu durum, bebeklerin çimlerden nefret ettikleri ya da uzun mühlet boyunca çimlerden kaçınacakları anlamına gelmez. İddia edilenin bilakis bu davranış, onlar için yeni ve alışılmadık bir tecrübe olarak söz edilebilir.
Ayrıca bu gariplik, çimlerin yüzey sıcaklığıyla ve dokusuyla da bağlantılı olabilir. Doğduğu müddet boyunca yatak, koltuk ve halı üzere yüzeyler üzerinde bulunmaya alışkın olan bebekler için çimlerin sıcaklığı ve yüzeyi, bir epey farklı hissettirir. Hakikat orantılı olarak da bu yüzeye ve sıcaklığa alışkın olmayan bebek, kaçınma refleksi gösterir.
Bir başka görüşe nazaran çimenler, kimi bebeklerin “aşırı duyusal yükleme” ile karşı karşıya kalmasına sebep olabilir.
Elbette bu durum, tüm bebekler için geçerli değil lakin bu alanda uzmanlaşmış bir nöropsikolog; birtakım bebeklerin, duyusal tabirlere farklı reaksiyonlar verebileceğini ve çimlerle karşılaştığında da bu sebeple bacaklarını kaldırabileceğini tabir etmekte.
Yine bebeklerin çok duyusal yükleme ile karşı karşıya kalması, onların farklı duyumları işlemekte zorluk yaşayıp yaşamayacakları sorusunu da akıllara getirebilir. Duyu sürece bozukluğu; beynin, duyular yoluyla gelen bilgileri almakta ve yanıtlamakta zahmet çektiği bir durumdur.
Yaşça epeyce küçük olan bebeklerin de duyusal bir problemle çaba edip etmediğini belirlemek ise ne yazık ki pek de mümkün gözükmüyor. Zira duyusal algı sistemi, bebeklik çağı boyunca evreli bir formda gelişmeye devam eder ve büyük oranda değişkenlik gösterir.
Yine kaçınma davranışını, bebeklerde görülen “koruyucu davranış stratejisi” ile söz etmek de mümkün.
Bir çalışmayla da bu kavram çerçevesinde, bebeklerin genel manada bitkilere yaklaşma ve dokunma konusunda hayli isteksiz olduğu ortaya çıkmış durumda. Biz farkında olmasak da bilhassa sekiz aydan küçük bebekler, aslında kendilerini bitkilerin sebep olabileceği tehlikelerden müdafaaya yönelik bir yaklaşıma sahip.
Ayrıca uzmanların birçok, bebeklerin birinci yaş günlerinden itibaren yeni ve farklı dokuları deneyimlemeye daha açık hale geldiklerini söz ediyor.
Özetle çocuklar büyüdükçe, müşahede yetenekleri artış gösterdikçe ve yaşıtlarıyla daha sık vakit geçirmeye başladıkça yeni dokuları keşfetme olasılıkları da yükselir. Bu nedenle belirli bir vakit diliminde kimi davranışlardan kaçınan bebekler, birkaç ay ya da birkaç sene sonra bunun tam aykırısı bir halde davranabilir.
Durum büsbütün çime basmama hareketi için de geçerli. Şayet bebeğiniz şu sıralar çimlerden bir epey uzak duruyor ve onlara basmaktan çekiniyorsa ona biraz vakit tanıyabilir ve ayaklarıyla basmadan elleriyle dokunabilmesine yardımcı olabilirsiniz.
Bu esnada da bir elinizde kameranız kesinlikle açık olsun ve toplumsal medya, bu şirin kesitlerden yoksun kalmasın…
