Dövüş oyunlarıyla haşır neşir olmaya başlamam aslında Street Fighter‘a dayanıyor ancak hayatımın hiçbir devrinde yeterli bir Street Fighter oyuncusu olamadım. Aslında Blanka hariç öteki karakterleri de beni pek çekmemişti. Fakat Mortal Kombat ile tanışınca sahiden dövüş oyunlarından keyif almaya başladım. Başkalarına nazaran bariz bir biçimde daha uygun olduğum Mortal Kombat ile vakit içerisinde kurduğum bağ sayesinde kıssasını de öğrendim, karakterlerini de tanıdım. Bu yüzden olacak ki Mortal Kombat sinemaları, animasyonları için daima farklı bir heyecan besliyorum.
Yeniden misal hislerle oturdum yeni Mortal Kombat sinemasının başına fakat birçok şeyin yeni kuşağı üzere Mortal Kombat’ın da yeni kuşağı pek olmamış güya. Yeni oyunların büyük başarısı ve keyfi bir yana bu sinemada eksik olan çok fazla şey var. Hani bir noktada DLC karakterler bile devreye girse şaşırmazdım. Mortal Kombat ruhundan hayli kopuk, baş berbatı üzere donuk bir sinemaydı. Kıssada çok fazla sürprizi bozulacak element yok lakin biz tekrar de keyif kaçırmadan sinemaya şöyle bir göz atalım.
Hanzo Dede
Mortal Kombat’ın yaratıcısı Ed Boon’un benim ve dünya genelinde çok sayıda oyuncunun favori karakteri Scorpion yani Hanzo Hasashi’yi sinemadan yayınlanan birinci yedi dakikada görünce aslında çok fazla gaza gelmiştim. Çünkü o yedi dakikalık girişin sonunda bir Sub-Zero vs Scorpion dövüşü bizleri bekliyordu. Scorpion’un orijin kıssası gereği o dövüşte olması gerekenleri üç aşağı beş üst iddia edebiliyorduk. Ne tekim işler tam da beklediğim üzere gitti ve sinemanın birinci 15 dakikasında nitekim heyecanlandım. Esasen bir daha sinemanın sonuna kadar heyecanlanacak bir şey de olmadı.
Hanzo’nun ortadan kaybolmasıyla birlikte onun geri dönüşünü izlemek yerine sinema öyküsünde yeni bir karaktere yer vermiş. Lewis Tan’ın canlandırdığı Cole Young karakteri oyunlardan aşina olduğumuz birisi değil. Birinci olarak bu sinemada gördüğümüz Young’ın büyük büyük büyük dedesi olan Hanzo ile ortak istikametleri var. Bir devrin dövüş şampiyonu olarak lanse edilen Young, artık hayatını 200 dolara kafes dövüşleri yaparak kazanıyor hem de bu dövüşlerde eskisi kadar uygun değil, bir hoş dayak yiyor. Yolu bir noktatda Jax Briggs ile kesişince de ana öykümüz olan Mortal Kombat’a yaklaştığımızı anlıyoruz.
Lakin Mortal Kombat’a daima yaklaşırken sinemanın müddeti de daima kısalıyor. Yaklaşık 90 dakika süren sinema (jenerik kısmı hayli uzun) her manada aceleye gelmiş hissetiriyor. Cole Young’ın kendi dramasına odaklanırken ortaya giren Sub-Zero ayrıntısı tempoyu biraz yükseltse de Mortal Kombat sineması izlediğimizi unutup, sıradan bir aksiyon sineması temasıyla sinema insanın içini sıkmayı başarıyor. Sahiden Mortal Kombat üzere bir öyküden bu türlü daraltıcı sahneler ortaya koymak çok büyük bir muvaffakiyet ister. Senaristlere ve direktör Simon McQuoid’e bu büyük muvaffakiyetleri yüzünden kocaman tebrikler!
Aradığın Güç İçinde
Harika kahraman sinemaları hakikaten sinemayı epey berbat etkilemiş. Bu tesirleri Mortal Kombat sineması izlerken bile görebiliyoruz. Oyun serisinde karakterlerin özel hareketlerini bir muhteşem güç üzere gösterip bu gücün açığa çıkmasını sağlamak için konulan gereksiz sahnelerle içimiz sıkılmaya ve turnuvadan uzaklaşmaya devam ediyoruz. Sinemanın yarısını geçtiğimizde Mortal Kombat ismini birkaç defa duymuş olsak da “seçilmiş kişilerin” özel güç arayışları ve acizlikleri güya çok duygusal olaylarmış üzere daima gözümüze sokuluyor. Tüm bunlar olurken bir de Kano’nun iğrençlikleriyle uğraşıyoruz. Kano’ya da başların patladığı bir sinemada daha da mide bulandırıcı olmayı başardığı için ayrıyeten büyük bir tebrik lazım.
Earthrealm’in koruyucusu Lord Raiden’ın da değişik tutumları, olayı enteresan bir hale getiriyor. Yahu Mortal Kombat üzere bir sinemada neden toplu yemek sahnesi olur ki? Omlet yüzünden hengame mı çıkacak sinemada?! Bunları düşünürken biraz daha sona yaklaşıyoruz ve orta sıra gördüğümüz Outworld dışında çoğunlukla dünyada sıkışıp “artık biraz aksiyon görelim” diye endişelenmeye devam ediyoruz. Bu kaygılarımız biraz, yalnızca azıcık Shang Tsung’un devreye girmesiyle gideriliyor. Kung Lao’nun mükemmel Fatality sahnesi dışında bu birinci etaptan da akıldan kalan çok fazla yer olmuyor.
Cole Young’ı sinemanın ana karakteri üzere tanıttıktan sonra oyunların ana karakteri Liu Kang’i bu kadar geri planda tutmaları bana biraz garip geldi. Tamam sinemada çok fazla karakter var fakat Liu Kang’in bu kadar az işe yaraması ve en çok işe yaradığı yerde el feneri olarak kullanılması biraz can sıkıcı. Herhalde onun baba sahnelerini büyük ve kallavi Mortal Kombat turnuvasına sakladılar diye düşünerek izlemeye devam ettim. Tam burada devreye giren Raiden Cole Young’a da yeni bir emel verirken olayların biraz hızlanmasını sağladı.
Olumsuz Hava Şartları
Bütün sinemanın asıl makûs adamı olan Sub-Zero sanırım sinemada tek hoş şeydi. Buz güçlerini kullanmaktan hiç çekinmeyen Sub-Zero nitekim yenilmez bir düşman hissini vermeyi başardı. Bi-Han’ın Hanzo’nun gidişinden bu yana olan motivasyonu da hafif bir biçimde anlatılmış oldu. Yalnız şunu söylemeden edemeyeceğim Sub-Zero’yu her gördüğümde “işte artık Scorpion geri dönecek ve dünyanın en epik dövüşü yapılacak” diye bekledim. Her seferinde Sub-Zero öbür şeyler yaptı, tekrar de yaptığı işler öteki tüm karakterlerin toplamından daha eğlenceli ve izlenilebilirdi. O yüzden Bi-Han’ı çok fazla eleştirmek istemiyorum zira elle tutulur en hoş karakter oydu.
Cole Young’ın içindeki gücü keşfetmesi biraz vakit alsa da gücünü keşfettikten sonra yaptığı dövüş sahiden hoştu. Esasen sinemada birkaç defa gördüğümüz fatality sahnelerinden birisini de çabucak ardından gerçekleştirdi. Hem de tarihin en ikonik oyun karakterlerinden birisine karşı! Orada tüm geçmişine sünger çeken Young yine Lord Raiden ve “seçilmiş kişiler” topluluğu ile bir ortaya gelince bu sefer turnuvaya hazırız dedim. Demez olaydım.
Yazının bundan sonrası biraz sürpriz bozan elementler içeriyor, lakin okursanız hiçbir şey kaybetmezsiniz. Hatta tahminen vakit kazanırsınız.
Mortal Kombat ismi tüm kainatların bir ortaya gelip en güzel savaşçılarıyla birbirlerini yok ettiği, yırtıcı ve gaddar bir turnuvadan geliyor. Sinemadan de beklentimiz tam olarak bu. Lakin sinemada eksik olan bir şey var o da turnuvanın kendisi. Greg Russo senaryoyu yazarken sanırım oyunları pek fazla oynamamış olacak ki bu minicik ayrıntısı gözden kaçırmış. Sinemada dövüş sahneleri var mı? Çokça var lakin bunlar ya sinsi taarruzlar üzerinden gerçekleşiyor ya da Cole Young’ın kimi planları sonucunda gerçekleşiyor. Bu dövüşlerden kimileri oyunların kendine has yerlerinde yapılsa da sinemanın müddeti çok kısa olduğu için çabucak aceleye gelmiş bir halde sona eriyor.
Daha ne olduğunu anlamadan biten dövüşlerin kimileri fatality ile sosna erse de kıssa genelinde hiçbir mana söz etmiyor. Ayrıyeten bu seçilmiş kişi mantığı da sinemada uygunca abartılmış durumda doğum lekesi diye bildiğimiz şeyin elden ele dolaşması pek anlaşılır bir şey değil. Orjinal kıssada bu güçlere sahip olan bireylerin kimler olduğunu da bir öğrenebilseydik çok hoş olurdu.
Scorpion’un Dönüşü
Sinemanın birinci on beş dakikasının akabinde Hanzo’nun geri dönüşünü ve Sub-Zero ile olan son dövüşünü iple çekmeye başladık. Neyse ki Simon McQuoid zahmet edip bu sahneyi sinemaya koymuş. Tekrar de tam manasıyla bir Scorpion vs Sub-Zero izlediğimizi söyleyemem. Fakat en azından “GET OVER HERE!” repliğini bir sefer duymayı başardık. Üstüne bir de Scorpion’un efsanevi fatalitylerinden birisini görünce içimdeki minik Mortal Kombat oyuncsu geri geri kare yapmış kadar memnun oldu. Birinci on beş dakika hariç birinci sefer burada heyecanlandım. Sinema oyun serisine bol bol gönderme yapmayı da ihmal etmemiş.
Çokça oyun referansı gördüğümüz sinemada en çok eğlendiğim yer ise hepimizin oyunları oynarken sonlandığı aşağı tekme ile çelme hareketinin spamlenmesine yapılan referans oldu. Bu türlü birkaç referans ile birlikte Mortal Kombat sineması izlediğimizi anlamış olduk. Olağan ki Sub-Zero’nun buz üzere varlığını da göz gerisi etmemek gerek. Tekrar de sinemada az lakin öz gördüğümüz Scorpion da hiç üzücü değildi. Keşke Sub-Zero ile olan rövanşı biraz daha uzun ve kaliteli olsaydı. Zati sinema boyunca çok fazla şey için “keşke” lafını kullanmak mümkün.
Turnuvayı beklerken rastgele ışınlanmış dövüşlerle oyunun kıssa modundan çok Versus modunu oynuyormuş üzere hissettik. Scorpion’un dönüşü öykü manasında işleri biraz rayına koysa da sinemanın daha yapması gereken çok fazla şey vardı. Devam sinemalarının yolda olduğunu bildiğimiz için birinci sineması yalnızca karakterleri ve kainatı tanıtma olarak görmek de mümkün. Lakin böylesine beklenti yaratmış bir sinemadan bu kadar az içeriği, bu kadar kısa müddet içerisinde görmek nitekim büyük bir hayal kırıklığı oldu. Küçük bir isim geçmesi dışında Johnny Cage bile sinemada gözükmedi.
Gelecek sinemalar için kimi hoş kıssa tohumları da atıldı. Mesela ilerleyen devirlerde mutlaka Noob-Saibot’u cihanda yer alırken göreceğiz. Cole Young isimli genç bir Scorpion varisi de elimizde bulunuyor. Earthrealm’in şampiyonları yine bir ortaya gelirken Jax, Liu Kang ve Sonya üzere bildiğimiz isimlerin de orada olacağını biliyoruz. Bu yeni sinema kendi başına çok büyük bir hayal kırıklığına yol açsa da devam sinemalarının toparlanması için birkaç umut ışığı da yaktı. Natürel işlerin gidişatına bakınca artık ikinci sinema için heyecanlanmak için elimde hiçbir neden yok. Yalnızca Mortal Kombat’ı çok sevdiğim için karakterleri “belki bu sefer daha uzun dövüşürler” diye yine görmek ismine azıcık, minicik heyecanlanabilirim. Adet gereği bu sinemaya de puan vermek gerekirse 5-6 ortası ülkü olacaktır. 5.5/10 çoğunlukla Sub-Zero hatrına biraz içimizi serinletir diye umuyorum.